به‌نام پدر - Mel Nome Del Padre

سال تولید : ۱۹۷۱
کشور تولیدکننده : ایتالیا
محصول : فرانکو کریستالدی
کارگردان : مارکو بلوکیو
فیلمنامه‌نویس : مارکو بلوکیو
فیلمبردار : فرانکو دی جاکومو
آهنگساز(موسیقی متن) : نیکولا پیووانی
هنرپیشگان : ایو بنیتون، رناتو اسکارپا، لو کاستل، پی‌یرو دیدا، آلدو ساسی، لورا بتی، گیگو آلبرانی و مارکو رومیتسی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۷ دقیقه.


سال تحصیلی 1958 / 1959. «آنجلو» (بنیتون)، پسری خودساخته و خودرأی به کالج خصوصی ژزوئیت‌ها می‌رود که جای بچه‌های خنگ، شیطان و غیرقابل اصلاح خانواده‌های پولدار است. پدر «کوراتزا» (اسکارپا) و «دیوتوتی» (آلبرانی)، اصراری بر اعمال نظم ندارند و کارکنان و کشیش‌های کالج هم کمک چندانی نمی‌کنند هم «کوراتزا» و هم سردسته دانش‌آموزان شورشی، «فرانک» (ساسی)، گوشه‌گیری «آنجلو» را دلیل بر مبارزه‌جوئی او می‌دانند «آنجلو» علیه سنت قفل‌کردن شبانه در اتاق‌ها اعتراض می‌کنند، «فرانک» اولین کسی است که حمایت‌اش می‌کند در تعطیلات کریسمس، «آنجلو» به خانه «فرانک» می‌رود (در بین راه توجه‌اش معطوف درخت مقدس معجزه‌آسا هلو می‌شود) و تصمیم می‌گیرند از نمایش دانش‌آموزان سال آخر به‌عنوان وسیله براندازی استفاده کنند. تمرین نمایش زیر نگاه‌های تهدیدآمیز «سالواتوره» (کاستل) پیش می‌رود و شب اجرا، با پایانی استعاری از رستگاری و عذاب الهی تمام می‌شود و همان شب «آنجلو»، «کوراتزا» را می‌ترساند. خودکشی یکی از کارکنان، شورش به پا می‌کند؛ «آنجلو» کنترل کالج را از «کوراتزا» می‌گیرد و همراه یکی از مستخدمان به‌نام «تینو» - که معتقد است از سیاره کرل برای قطع کردن درخت هلو سحرآمیز آمده - می‌رود. در بازگشت، تفکرهای «آنجلو» درباره سیستم منطقی و تازه اداره کالج، بر اثر وراجی‌های «تینو» به زبان مردم کرل، کسسته می‌شود.
* بلوگیو گفته است که خاطره اصلی‌اش از دوران مدرسه «نوعی انحطاط فکری در فضای مدرسه» بوده است. در به‌نام پدر دو نگاهی عمیق به‌اثرات فرستاینده این انحطاط می‌اندازد. او کالج را یک نمونه ساده و کوچک شده دنیای بیرون نمی‌داند، بلکه در عوض مفاهیم مورد نظرش را هول تضاد «فرانکِ» بی‌کفایت و اساساً و باهوش و «آنجلو»ی آنارشیست و کوته‌فکر می‌سازد. عصیان شاگردان مدرسه در چارچوب بدبینانه به واقعیت‌های طبقه کارگر تصویر شده است. بلوکیو زمان فیلمش را مقطعی مهم در تاریخ معاصر ایتالیا قرار داده است: مرگ پاپ پیوس دوازدهم که منجر به اُمیدهائی واهی در مورد فضای آزاد در دنیای کلیسا شد و سال‌هائی که ایتالیا عقب‌ماندگی پس از جنگ جهانی دوم را پشت سرگذاشت و وارد دوره دگرگونی‌های سریع تکنولوژیک شد.