ترس از نیش عقرب

● مدافعان جام را هدیه می دهند
روزنامه های ایتالیایی با خوش بینی فراوان به قضیه نگاه می كنند. از میان هزاران مطلب و مقاله كه تا پیش از شروع فینال امشب در توصیف كارآمدی شاگردان لیپی بیان شده است اشاره به دفاع مستحكم آتزوری در صدر قرار دارد. البته هیچ شكی در این خصوص وجود ندارد كه در ارزشیابی دلایل موفقیت ایتالیا سهم دفاع چهار نفره و دو هافبك دفاعی این تیم نمره بسیار بالایی را از آن خود می كنند اما اكیپ كه از زمان شروع درخشش این تیم موضع كاملاً متفاوتی را در قبال آبی ها گرفته است خیلی سریع پاسخ ایتالیایی ها را داد.
فرانسه تاكنون تنها دو گل دریافت كرده است كه نمونه آن بعد از گل دقیقه ۲۸ اسپانیا در یك هشتم نهایی دیده نشده است. در واقع دیوار بلند و عریضی كه جلوی فابین بارتز تشكیل شده است پس از دو نمایش مطلوب مقابل برزیل و پرتغال خود را بیشتر آشكار كرد و اكنون در حساس ترین مقطع، ریموند دومنك و همه فوتبال دوستان فرانسوی امیدوار هستند این دفاع بار دیگر نجات بخش فرانسه شود. تلاش پرتغال در نهایت بی فایده بود.
زیدان كه ظاهراً در یك بازی تمرینی پشت توپ ایستاده بود ریكاردو را مغلوب كرد و از آن پس جنگ فرانسوی اسكولاری و شاگردانش در زمین شروع شد. حملات پردامنه این تیم هیچ كدام باعث به هم خوردن خط دفاع فرانسه نشد تا آنها با یك شیوه «سابقاً ایتالیایی» بلیت حضور در برلین را به دست بیاورند. دل بستن به یك گل در عصری كه فوتبال بیش از هر زمان دیگر به لحظه ها وابسته شده است كیلومترها با منطق فاصله دارد اما گاهی اوقات و بنا به اقتضای شرایط می توان از این تاكتیك هم استفاده كرد البته به شرطی كه پتانسیل های لازم آن وجود داشته باشد.
پاتریك ویرا در توصیف آن دقایق می گوید: «پرتغال دردسرهای زیادی را درست كرد. مجبور بودیم مدام در طول بازی حرف بزنیم تا انسجام از بین نرود، در لحظاتی فضای خوبی در اختیار هافبك های این تیم قرار می گرفت كه نزدیك بود تسلیم شویم.» نكته جالب توجهی كه از سیستم بازی فرانسه به دست می آید دفاعی بودن خصوصیات اكثر بازیكنان دومنك است.
او تیمش را با آرایش ۱-۳-۲-۴ به زمین می فرستد اما حقیقت اینجا است فقط زیدان، ریبری و آنری در بین این اعداد نقش كاملاً هجومی دارند. بقیه عناصر تیم به طرزی كاملاً محسوس دفاعی هستند. از فرانك ماسودا گرفته تا پاتریك ویرا و كلود ماكلله در مركز خط میانی همگی در جلوی لیلیان تورام كه رهبر این تشكیلات محسوب می شود بیشتر به انسجام خط دفاعی تیم كمك می كنند تا كارهای هجومی.
در حقیقت اگر فابین بارتز هم به این جمع اضافه شود فرانسه در حالت طبیعی با هشت بازیكن دفاع می كند. تیری آنری در خصوص رمز این موفقیت عقیده دارد: «به سختی گل می خوریم و این دستاورد حاصل یك كار كاملاً گروهی است. همه می جنگند و فقط كافی است تصمیم بگیریم متفاوت باشیم آن وقت واقعاً تیم متفاوتی خواهیم شد. بعد از زدن گل مثل شیر از این اندوخته دفاع كردیم و همین پرتغال و بازیكنان این تیم را عصبی تر كرد چون نفوذ به این دفاع بسیار مشكل است. یك نكته دیگر خونسردی بیش از اندازه بازیكنان است.
هیچ وقت حتی در بدترین شرایط تمركز خود را از دست نمی دهیم چون بازیكنان بسیار حرفه ای و باتجربه ای را در اختیار داریم.» لیلیان تورام كه با ۱۲۰ بازی ملی در فرانسه ركورددار است در نبرد چهارشنبه شب مونیخ یك بار دیگر كلاس بالای خود را نشان داد. حضور او در كنار ویلیام گالاس برای فوتبال دوستان فرانسوی یادآور زوج موفق و كاركشته لوران بلان و مارسل دسایی در سال ۹۸ هستند. این شراكت در بسیاری مواقع به داد فرانسه رسیده است. ویرا توضیح می دهد: «درك متقابل بین گالاس و تورام رفته رفته بهتر شده است و خوشبختانه اكنون در آستانه فینال به اوج رسیده است.
وقتی می بینیم تورام با این سن و سال با چنین كیفیت بالایی دفاع می كند همه به هیجان می آیند و خیال بقیه راحت می شود.»خصوصیات متفاوت این دو و تلفیق آن با هم یك معجون آرامش بخش برای فرانسه است. تورام در نبردهای هوایی اكثراً یك برنده است و گالاس یك تكل زن حرفه ای. سرعت و جنگندگی هم نقطه اشتراكشان محسوب می شود. در كناره ها هم شرایط بسیار خوب است. ویلی سانیول مقابل فیگو و كریس رونالدو بی نقص بود و آبیدال نیز به رغم این كه در چند صحنه فضای تهاجمی مناسبی را در اختیار حریف گذاشت اما دومنك را تا مرز جنون و عصبانیت پیش نبرد تا همه چیز به خوبی تمام شود.
داستان امشب اما، كاملاً متفاوت است. اگر زاكاردو دقت بیشتری به خرج می داد بوفون حتی یك بار هم برای خارج كردن توپ از دروازه اش به سمت قفس توری نمی رفت تا ایتالیا در تمام بازی ها با clean sheet به رختكن رفته باشد.حتی غیبت احتمالی نستا هم باعث نگرانی لیپی نخواهد شد. نمایش ماتراتزی كه بیش از همیشه متوجه حساسیت موضوع شده است او را متقاعد كرده است از تركیب چهارنفره گروسو، كاناوارو، ماتراتزی و زامبروتا استفاده كند.
گذشتن از این دیوار گاهی اوقات سخت و ناممكن به نظر می رسد به خصوص اینكه پشت سر آنها بوفون قرار گرفته است. برابر آلمان، ایتالیا آنقدر حرفه ای بود كه حاضران در وستفالن هیچ شكایتی از مغلوب شدن تیم شان نداشتند.
كاناوارو در تك تك صحنه های نبرد متقابل بازیكنان میزبان را ناكام گذاشت و جز چند صحنه معدود آلمان هیچ وقت نتوانست یك فشار خردكننده را روی دفاع آتزوری ایجاد كند. بعد از همه این كش و قوس ها گروسو و دل پیرو در دقایقی كه فكر كردن به جبران، كار بیهوده ای بود توانستند تیر خلاص را شلیك كنند. نكته ای كه آنری با ظرافت خاصی از آن یاد می كند: «بازی ایتالیا شبیه خصوصیات عقرب است. اگر این تیم جلو بیفتد جبران كار بسیار دشوار می شود. آنها فوق العاده باحوصله بازی می كنند و هیچ عجله ای برای اینكه زود به گل برسند ندارند و حتی از تمام فضای زمین استفاده كردند.
در بهترین فرصت مثل عقرب نیش می زنند كه ممكن است كشنده باشد.» لیلیان تورام كه پس از سال ها حضور در ایتالیا، بازیكنان این تیم را به اندازه خودشان می شناسد ادامه می دهد: «ایتالیا كوچكترین فرصتی را از دست نمی دهد و بعد اگر بخواهد دفاع كند شیوه درست آن را به همه نشان می دهد. مسلماً برای رسیدن به جام كار دشواری را پیش رو خواهیم داشت. بازی بسیار حساس و سنگین است. ایتالیا یك ابرقدرت به تمام معنا است.»این طور احساس می شود سرنوشت بازی را كاناوارو و تورام به همراه اطرافیانش در محدوده خط دفاعی رقم خواهند زد.

بهرنگ داودی

منبع : روزنامه شرق