نثر های ادبی

بزرگی را از کوه بیاموزیم
چون در دامان خود هم گل پرور است
وهم خار پرور
دو چیز ابروی انسان را می خرد
نخست کمک بی نام و نشان
ودیگر گناه غوره ای که از درخت خویش می چینیم
دو کس همیشه در جاده ی زندگی عقبند
یکی زبان بازی که همیشه سخنش جلو است
و دیگر کم رویی که همیشه سخنش عقب است .
به تبر سلام کنید
چون جان هیزم تر را میگیرد
تا هیزم خشک شعله ها بسازد .
بنا کسی است که هر چه اجر را تند تر بسویش پرتاب می کنی
کندتر دیوار را می چیند .

عابدین پاپی

منبع : مطالب ارسال شده