ابوبکر محمدبن زکریا رازی

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۲۵۱ -۳۱۱ /۳۱۳ /۳۲۰) قمری
محل تولد: ایران - تهران - ری
شهرت علمی و فرهنگی: فیلسوف ، فیزیکدان ، شیمیدان ، طبیب
معروف به طبیب المسلمین و جالینوس عرب. در ری نشو و نما یافت. در ابتدا شغل زرگری داشت و به صنعت اکسیر می‌پرداخت و چون در اثر بخار و دود چشمهایش متورم گشت ، در چهل سالگی ترک کیمیا کرد و به تحصیل طب پرداخت. رازی از فرزانگان عصر خود بود و در علم طب ، پیشوا و امام محسوب می‌شد. او بسیار سفر کرد و از حرمت بسیار برخوردار بود با بیماران خود به عطوفت رفتار می‌کرد. وی شاگرد بلخی فیلسوف بود. مدتی در اداره و ریاست بیمارستان ری و سپس ریاست بیمارستان عضدی بغداد در عهد مکتفی با او بود. او از مشاهیر منطق هندسه ، و دیگر علوم عقلی برخوردار بود وی را از بانیان طب شیمی دانسته‌اند. در پایان عمر نابینا گشت و در بغداد درگذشت. در کارهای علمی رازی ، اهمیت دادن به تجرد مشهود است. وی تحقیقاتی در باب وزن مخصوص انجام داده و اکتشافاتی چون "کشف الکل" و "اسید سولفوریک" به او منسوب است. تعداد تألیفات او را تا ۱۹۸ و برخی تا ۲۳۷ عنوان شمرده‌اند. از آثار اوست: "الحاوی" ، سی مجلد در طب؛ "الطب‌الروحانی" ، مشهور به "طب‌النفوس"؛ "الجامع" یا "الجامع‌الکبیر"؛ "الاعصاب"؛ "امراض‌الاطفال"؛ "المنصوری" ، که آن را برای ملک منصور بن نوح سامانی نگاشته است؛ "الجدری و الحصبه"؛ "التدبیر"؛ و "التربیت" ، در کیمیا؛ "منافع‌الاغذیه و دفع مضارها"؛ "من لایحضره الطبیب".

منبع : مطالب ارسالی