پنجشنبه, ۲۷ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 16 May, 2024
مجله ویستا
مرگ در ونیز - Morte A Venezia
سال تولید : ۱۹۷۱
کشور تولیدکننده : ایتالیا
محصول : آلفا چینماتوگرافیکا
کارگردان : لوکینو ویسکونتی
فیلمنامهنویس : نیکلا بادالو کو و ویسکونتی، برمبنای رمانی نوشته توماس مان.
فیلمبردار : پاسکواله دِ سانتیس
آهنگساز(موسیقی متن) : گوستاف ماهلر
هنرپیشگان : درک بوگارد، بیورن آندرسن، سیلوانا مانگانو، ماریزا برنسن، مارک برنز و رومولو والی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۰ دقیقه.
ونیز، چند سالی پیش از شروع جنگ جهانی اول. آهنگساز و رهبر ارکستر مشهور آلمانی، «گوستاف فون آشنباخ» (بوگارد)، برای تسکین خستگی ناشی از کار سنگینش و تفکر درباره انتقادهای تند دوستش، «آلفریت» (برنز) از آثار اخیرش، به کنار دریا میآید. او در سراسرای هتل، مهمانان را تماشا میکند و محو تماشای خانوادهای لهستانی میشود - مادر (مانگانو)، دخترها و معلمهشان و پسری حدوداً چهاردهساله (آندرسن) که زیبائی چهره و حرکتهای آرامش، او را مجذوب کرده است. ادامه این شیفتگی «آشنباخ» نسبت به پسرک - که میفهمد نامش «تادزیو» است - برایش مشکل آفرین میشود و هوای شرجی و نیز را بهانه میکند که برگردد، ولی در ایستگاه - و با کمی خوشحالی - میفهمد که چمدانش جای دیگری رفته و باز به هتل برمیگردد. او به تماشای «تادزیو» ادامه میدهد، ولی از شایعاتی که درباره شیوع وبا میشنود، نگران است. «آشنباخ» در ساحل «تادزیو» را تنها میبیند. در حال تماشای قدمزدن پسرک روی شنها، «آشنباخ» روی صندلیاش میافتد و میمیرد.
* مان در رمان کوتاه مرگ در ونیز استیل «آشنباخ» را نشانگر «حس تقریباً اغراقآمیزی از زیبائی و خلوص، تقارن و سادگی ممتاز» توصیف میکند. اینها کیفیتهائی نیستند که بهراحتی یادآور ویسکونتیِ تجملگرا و اُپرادوست باشد. اما به هر حال یکی از تعلقات ذهنی ویسکونتی کارگردان، ذوال جسمانی و روحی بوده است (پوزپلنگ، 1963 و غروب خدایان، 1969) و این مایهای مرکزی در داستانمان است، داستان متعلق به دوران تأثیرپذیری شدیدمان از بدبینی رُمانتیک آرتور شوپنهاور. ویسکونتی سطوح بیرونی داستان را با موفقیت خلق کرده است. بازسازی و نیز آغاز قرن استادانه است. دِسانتیس از رنگهای خفه استفاده میکند و حرکتهای سنجیده و خرامان دوربین استعاره بصری بینقصی برای تردید و ابهام «آشنباخ» در مورد محیط خود خلق میکند. ویسکونتی با وفاداری وسواسگونهای به داستان، حس فنای قریبالوقوع «آشنباخ» را گویا و بدون تظاهر از کار درمیآورد و نه چندان از طریق نمودهای فیزیکی بیماری بلکه از طریق برخوردهای پُرابهام «آشنباخ» با منادیان غریب تقدیر. مشکل فیلم در سطوح بیرونی نیست (و نه در بازی بوگارد که تا پیش از فروپاشی نهائی عالی است) بلکه در ناکامی آن در بیان جوهره تعارض مرکزی فیلم است. مان، «آشنباخ» را هنرمندی معرفی میکند که جستوجویش بهدنبال آرمان هنر ناب باعث پالایش سبک و سیاق او شده است. مان مسلماً به ماهلر فکر میکرد ولی قرینهسازی کامل میان «آشنباخ» و ماهلر از سوی ویسکونتی مسئلهساز است (در واقع داستان، ماهلر فیلسوف و تأثیرگذار بر هنر آلمانی معاصر را مدنظر دارد، نه ماهلرِ مصنف را). در درجه دوم و مهمتر، فیلم نمیتواند رابطه و فاصله ناگزیر میان «آشنباخ» و «تادزیو» - بهعنوان تجسم زیبائی مطلوبهنرمند - را به نحو رضایتبخشی به تصویر بکشد. مرگ در ونیز یکی از بحثانگیزترین زور آزمائیهای یک سینماگر مطرح با ادبیات و پرسش اقتباسپذیری بوده است.
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران مجلس شورای اسلامی دولت مجلس تعطیلی شنبه ها تعطیلی شنبه قوه قضائیه دولت سیزدهم شورای نگهبان رهبر انقلاب رئیس جمهور حسن روحانی
مشهد سیل سیل مشهد قوه قضاییه تهران هواشناسی پلیس قتل شهرداری تهران فضای مجازی بارش باران سازمان هواشناسی
خودرو مالیات مسکن قیمت دلار قیمت خودرو بازار خودرو قیمت طلا بانک مرکزی دلار سایپا بورس ایران خودرو
سریال نمایشگاه کتاب تلویزیون کتاب نمایشگاه کتاب تهران موسیقی فردوسی سحر دولتشاهی شاهنامه سینمای ایران دفاع مقدس سینما
دانشگاه تهران شورای عالی انقلاب فرهنگی فضا تحقیقات و فناوری
فلسطین غزه اسرائیل آمریکا جنگ غزه حماس روسیه چین ترکیه اوکراین نوار غزه طوفان الاقصی
فوتبال استقلال پرسپولیس لیگ برتر جواد نکونام بازی لیگ برتر ایران رئال مادرید باشگاه استقلال فولاد خوزستان مهدی طارمی فولاد
هوش مصنوعی گوگل عیسی زارع پور ایرانسل تبلیغات سرعت اینترنت ناسا موبایل تلفن همراه دوربین
دیابت چای سرطان چاقی کاهش وزن زوال عقل کودک بارداری سرماخوردگی