یک ملت در انتظار افتخارآفرینی کشتی

درست كه همه راه ها به فوتبال ختم می شود ولی حكایت كشتی و كشتی گیری حكایتی دیگردر ورزش ماست مردم و ملت به كشتی عشق می ورزند و از كشتی انتظارات فراوان دارند، نمی دانم كه مسؤولان و كادر فنی از این همه جوشش و غلیان احساسات خبر دارند یا نه؟
● قهرمانی كه غایب صحنه هاست
امروز رهبران فنی یا بهتر منصور برزگر از نقاط قوت كشتی حرف می زنند ولی همین رهبران به زعم قدرتمند در هراسند كه نباید در همه میدان ها ظاهر شد و دست به نمایش زد و به اصطلاح همه چیز را روی دایره ریخت. و می بینیم نه داوطلب جام بلاگلازوف هستند نه دانكلوف.
امروز كشتی گیری به نام حمید محمدنژاد با شكست قهرمان المپیك و آسیا راه به تیم ملی پیدا می كند ولی همین قهرمان انگشت نما در سال گذشته هرگز به یك مسابقه بین المللی ورود نكرده و هرگز در مصاف با نخبه های درجه اول دست به خودنمایی نزده است.امروز كشتی ما با ساز و برگ و خودستایی مردان فنی خود می خواهد به میدان بر تب و تاب قهرمانی جهان برای كسب و تكرار پیروزی به مقابله با رقبای جهانی ورود كند ولی نمی داند فقط به صف كردن ۷ كشتی گیر دلایل كافی برای نمایش قدرت تیم دوم جهان نیست.كشتی دبدبه و كبكبه فراوان دارد، پیشینه درخشانی در كارنامه اش هویداست ولی با همه این احوال خیلی از اوقات كشتی به واسطه اشتباهات مكرر، داوری های آنچنانی و ضرباتی كه جبر زمان ناخواسته بر پیكر كشتی وارد كرده است همه خواب و خیال ها باطل از كار درآمده و همه خوش خیالی ها نقش برآب شده است.
● ایران همیشه در جمع ۶ تیم
خیلی ها هستند كه اعتقاد دارند هر اتفاقی رخ دهد، كشتی ایران از جمع ۴ تیم یا بهتر ۶ تیم اول رده بندی پایین تر سقوط نمی كند، در حالی كه وقتی تاریخ را ورق می زنیم به رخدادهایی برخورد می كنیم كه حاصلش حذف ستاره ها و قهرمانان انگشت نمای تیم ملی بوده است.
كشتی را یك ورزش بی ركورد معرفی كرده اند ولی چرا این ورزش بی ركورد تركش هایش برای كشتی روسیه بی اثر و خنثی است؟ چرا روسیه در رخدادهای بزرگ و اتفاقات دور از باور كمتر آسیب می بیند و چگونه است كه ما در زمانی هایی كه به بزرگترین افتخارات ممكن یعنی قهرمانی جهان دسترسی پیدا می كنیم قادر نیستیم حتی با چنگ و دندان از پیروزی حاصله حفظ و حراست كنیم؟ راستی یكبار شده مسؤولان به این فكر بیفتند كه چرا سقوط بعد از پیروزی های تاریخی و بزرگ انكارناپذیر بوده است.
هر كسی به صور مختلف از رخدادها برداشت می كند، هر كسی به خود اجازه می دهد با منطق شخصی دلایل را مورد توجه قرار دهد ولی متأسفانه هیچ چیز قابل اندازه گیری نیست و هیچ كس نمی خواهد شجاعت به خرج دهد و عنوان نماید كه دلیل اصلی نامرادی ها بی توجهی به روند حركتی حریفان و پشت كردن به واقعیت ها بوده است.
● داستان ناكامی یوكوهاما
در سال ۱۹۶۱ یوكوهاما وقتی دنیای كشتی گرفتار نمایش دور از باور كشتی گیران ایرانی شد و ۵ مدال طلا، ۲ مدال نقره و برنز و قهرمانی جهان را در انحصار دلاور مردان ایران دید، دستگاه ورزش ما بدقلقی آغاز كرد و همه چیز را بر هم زد و بدون تفكرات معقول و منطقی ریش و قیچی كشتی را به دست مربی تیم قهرمان یعنی شادروان حبیب الله بلور سپرد.
بلوری كه همیشه سر و كارش با فن و بند كشتی بود، آنقدر بلندپروازی داشت كه می خواست یك شبه ره صدساله در فیلا برود، او وقتی قبل از آغاز مبارزات «تولیدو» در جلسه فیلا حاضر شد به خود اجازه داد كه برای آقای روژه كولن فرانسوی كه از سوی شرق و غرب حمایت می شد شمشیر از نیام بركشد و بر او و همه دور و بری های مرد فرانسوی بتازد تا حق ایران را یكباره از این ظالمان بگیرد.حرف های بلور وقتی تمام شد و فیلانشینان به ظاهر تسلیم حرف و سخن منطقی نماینده كشوری كه خود را صاحب كشتی دنیا معرفی می كرد شدند، دست به شور و غور زدند و دستور قتل عام تیم اول جهان را به داوران دادند.
● حریف تازه قهرمان
حالا ایران تیم اول سال ۱۹۶۱ كشتی جهان هماوردش فقط رقبای حاضر در صحنه نبودند داوران خودفروخته برای آنكه گربه را دم حجله قربانی كنند از همان گام اول سلاخی كشتی گیران ایرانی را در دستور كار خود قرار دادند. محمد ابراهیم سیف پور قهرمان ۵۷ كیلوهای جهان را مقابل حسین آكبا ش ترك، همانكه ۶ سال قبل در المپیك ملبورن مغلوب محمدعلی خجسته پور شده بود بازنده اعلام كردند و محمدعلی صنعتكاران را مقابل حریف درجه دومی چون آبه ژاپنی شكست خورده معرفی كردند و تیمی كه در یوكوهاما ۵ طلا و ۲ نقره برده بود، یكباره وقتی به خود آمد فقط حبیبی و مهدیزاده را در سكوی قهرمانی ملاقات كرد، خبری از تختی قهرمان، سیف پور و صنعتكاران مدال طلادار در شب پایان نبود.
روس ها، ژاپنی ها و ترك ها اجازه ندادند كه ایران یعنی قهرمان جهان حتی سایه اش روی سكوی قهرمانی هویدا شود و امروز هم آقای برزگر باید به این واقعیت بزرگ اندیشه كند كه دیروز و مدال های طلا، نقره و ۲ برنز مرادمحمدی، بذری، یزدانی و معصومی فقط به گذشته تعلق دارد و امروز با این سلاح ها می توان دل حریفان را خالی كرد وگرنه همه می دانند كه گذشته ها، گذشته و فقط باید مرد میدان و مرد رزم و جنگ بود تا دنیا توانایی ها و شایستگی های نخبه های یك ملت را باور كند.

حسین حصاری

منبع : روزنامه ایران ورزشی