گزینه ای مناسب برای جوان تر کردن کادر فنی کشتی

حرکت غیرمنتظره علیرضا حیدری در برگزاری فقط یک کشتی نصف و نیمه در مسابقات اخیر بین المللی جام تختی و سپس اعلام بازنشستگی نه تنها مشکل انتخاب فرد اعزامی به المپیک پکن در دسته ۹۶ کیلو را حل نکرد و ابهام های بزرگ موجود را نزدود، این سوال اساسی را هم به ذهن آورد که اگر حیدری اصولا به این نقطه و نتیجه رسیده بود، چرا اجرای آن را تا این لحظه و مقطع طول داد و به چه سبب بسیار زودتر آن را اجرا و غائله را تمام نکرد.
شاید استدلال و عنوان شود که وی باید صبر می کرد و جزر و مدهای کار را در تورنمنت علی اف شخصا تجربه می کرد و ماه ها در کوران تمرین و محاسبه ها و حرف و حدیث ها قرار می گرفت و سپس تصمیم گیری و اقدام می کرد، اما این دفاعیه اگر از سوی کشتی گیران بسیار کم تجربه تر قابل پذیرش باشد. از جانب حیدری که مظهر تجربه و هوش است و از قضا از برنامه ریزترین ورزشکاران ما است، نمی تواند مفهوم و منطقی باشد. او به عنوان یکی از با تجربه ترین کشتی گیران ما لابد از مدتی پیش پی برده بود که توان ادامه حضور در میدان های درجه اول و بهتر بگوییم قدرت از سر گرفتن درخشش خود را پس از ۵/۱ سال دوری از میدان ندارد و حضور در المپیک سخت تر از آن است که از عهده شرایط و ویژگی های دو سال اخیر وی برآمد و یا اگر میدان دادن به خواسته ها ضروری است به چه سبب زودتر به این باور نرسید و کار را تا اواسط خرداد به درازا کشاند.
● فراتر از تحمل
حیدری در جام علی اف نیز فقط یک کشتی گرفته و مصدوم شده بود و بنابراین باید در همان زمان فهمیده باشد که رجعت موفقیت آمیز به صحنه برای او بسیار دشوار است و باید متوجه می شد که زحمت و مرارت فراوان حضور در میدان فراتر از تحمل او در حال حاضر است. حیدری حتی می توانست بدون حضور در جام تختی و بدون این که در دور دوم رقابت های وزن ۹۶ کیلو روبه روی دلیری قرار گیرد و در وقت اول با برتری قاطع به پیروزی برسد و سپس گوشه های تشک را ببوسد، اعلام بازنشستگی کند، زیرا مشخص بود که او تصمیم خود مبنی بر کشتی نگرفتن با سعید ابراهیمی جانشین یکی دو سال اخیر خود را اتخاذ کرده و خیال مبارزه با او را ندارد و چون چنین خیالی نداشت، اصولا چه نیاز به آمدن به تشک و یک دور مبارزه کردن و سپس بوسیدن چهارگوشه تشک و وداع از طرف دیگر گفته می شود سعید ابراهیمی در دور اول مخصوصا و به این قصد به دلیری باخت که در دور دوم مجبور به کشتی گرفتن با حیدری نشود و حیدری با حرکت پهلوانانه خود جواب حرکت خوب وی را داد، اما این نیز ابهامات موجود را رفع نمی کند.
به هر حال صلاح کار خویش خسروان دانند و لابد مصلحتی در این کارها بوده است، اما آن چه بعد از قطعی شدن پایان کار حیدری روی تشک لازم به گفتن است، لزوم برنامه ریزی هرچه سریع تر فدراسیون کشتی برای بهره گیری اکمل از او در کادر مربیان تیم ملی است.
● دو دلیل
او به واقع سرمربی تیم اعزامی ایران به مسابقات جهانی ۲۰۰۷ در باکو مرکز جمهوری آذربایجان بود و پس از آن بود که به دو دلیل میل به بازگشت به تشک در او شکل گرفت. یکی این که احساس می کرد وقت کمی برای تدارک نهایی تیم اعزامی به المپیک پکن باقی می ماند و اگر ناکامی در باکو به نام او تمام شده بود، دلیلی نداشت که به دوما و تکرار احتمالی سقوط کشتی ما در پکن تن بدهد و یک بار دیگر مسوول ناکامی احتمالی شناخته شود.
عامل دوم این بود که مثل بسیاری از قدیمی های کشتی ( دیوید موسول بز روسی) وسوسه حضور مجدد در میدان به قصد کسب یک مدال دیگر در المپیک برای او غیر قابل مقاومت بود و ترجیح داد تیری به سمت آن بیندازد و دوباره بخت آزمایی کند. او نیز مانند اکثر همتاهایش فراموش کرد که غلبه بر فاکتور بسیار سخت است و داشتن ۶ مدال جهانی و المپیک نیز او را به درجه سیری نرسانده بود.
با این حال قدم های بعدی حیدری در راه بازگشت قاطع نبود و به نظر می رسید که او مصمم نیست و هنوز دو دلی هایی دارد و به نشانه آن تا ۶ ماه بعد از اعلام تلویحی بازگشت به میدان هنوز پا روی تشک نگذاشته بود و وقتی هم که بالاخره در جام علی اف شرکت کرد، سخت ترین میدان را برای خود برگزید و در این راه تورنمنت هایی آسان تر را که می توانست باعث ارتقای روحیه اش شود، از دست داد و در هیچ یک از آنها به میدان نیامد و جالب تر این که مدت ها حتی به صراحت نمی گفت که واقعا و قطعا به میدان می آید و فقط این خبر در گوشه و کنار شنیده می شد که حیدری هر روز تمرین می کند و امروز و فرداست که به میدان بیاید.
همین تردید و صبر بیش از حد، عدم قاطعیت در راه بازگشت و عمده شدن بیش از حد مساله تقابل او با سعید ابراهیمی بر سر پیراهن ملی ۹۶ کیلو مسایلی بودند که لطمات زیادی را به کاپیتان سابق تیم ملی وارد و او را سست و بازگشت اش را دچار تردید و خدشه کرد و او را سرانجام به نقطه ای رساند که گفتیم.
● نگاه به آینده
حیدری تحت هر شرایطی یک قهرمان بزرگ است و هرگز از قدر و ارزش اش کاسته نمی شود و یکی از برترین کشتی گیران ۲۰ سال اخیر ما تلقی خواهد شد.
اما همان طور که قبلا گفتیم الان زمان اندیشیدن به گذشته و اکتفا به حوادث قبلی نیست و باید آینده را دید و برای آن برنامه ریخت. وقتی اخیرا محسن فره وشی معروف از تیم جوانان به کادر فنی تیم بزرگسالان انتقال یافت، یکی از دلایل آن جوانتر کردن ترکیب این کادر و کمک رسانی فکری به محمود معزی پور سرمربی تیم ملی بود و پیوستن حیدری به این کادر و استفاده از او در جمع مربیان تیم اعزامی به پکن با توجه به تجربیاتی که وی از باکو ۲۰۰۷ دارد، می تواند روند فوق را کامل و لااقل ،۷ ۸ هفته باقی مانده تا المپیک را با تمرینات و شور و هیجان بیشتری همراه سازد و انرژی مضاعفی را به ملی پوشان و به ویژه فرد منتخب ۹۶ کیلو بدهد، زیرا تجربیات و آموزش های حیدری به این فرد ذیقیمت و تعیین کننده خواهد بود. حیدری پیشتر گفته بود برای بازگشت به جمع مربیان تیم ملی در ادامه سال ۲۰۰۸ و پس از المپیک پکن مشکلی نخواهد داشت اما این را زمانی گفت که هنوز امیدوار بود در پکن کشتی بگیرد و حالا که چنین نیست می توان در حضور مجدد او در کادر مربیان تیم ملی تسریع و این کادر را بلافاصله جوان تر و پرشورتر کرد و به ویژه از او که استاد و صاحب نظر در اوزان بالا است، خواست کشتی گیران ۳ وزن آخر ما در المپیک را زیر بال و پرگیرد و تقریبا مربی مستقیم آنها باشد. او حتی در رقابت های جهانی باکو نیز چنین کرده و مدال نقره ابراهیمی در ۹۶ کیلو بی تاثیر از مساله فوق وحضور و راهنمایی حیدری نبود و او می تواند همان نقش را در پکن هم ایفا کند . به خصوص که پس از وقایع فوق در جام تختی و رسیدن عنوان اولی وزن ۹۶ کیلو به سعید امیری، در نظر گرفتن یک سری ملاحظات تازه و یا برگزاری یک دور جدید از مسابقات انتخابی برای شناسایی نفر اول این وزن و اعزام او به المپیک الزامی شده و با بساط فعلی دور از انتظار نیست که این بار ابراهیمی بدون رودربایستی و با تمام قدرت به میدان آید و با پیروزی بر رقبایش دوباره ملی پوش شود.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان