ادعای خاتمه جنگ در عراق

در عراق دیگر دشمنی وجود ندارد ! ما دیگر در عراق جنگی نداریم! در سراسر بخش هایی که پیش از این به آمریکایی ها حمله می شد، داریم کمک می کنیم برای ایجاد واحد های پلیس و ارتش. آنها (شورشیان سابق) دیگر دوست ما هستند. اگر نه دوست، دست کم دشمن ما نیستند! و اگر هم دشمن اند، دشمنانی جدی نیستند و به عملی دست نمی زنند. ۲۲ گروه شورشی در عراق اعلام کرده اند که یک جبهه واحد تشکیل داده اند.
نیروهای مقتدا صدر و ارتش المهدی او در آگوست اعلام آتش بس کرد ند و مقتدا صدر به شبه نظامیان زیر فرمان خود دستور داد که دست از مبارزه بکشند. حمله نیرو های مقاومت سنی و شیعه هم بشدت کاهش یافته است.
با کردها هم که مطمئناً جنگی نداریم. آنها ده ها سال است که همکاری خوبی با نیروهای بین المللی انجام داده اند. از سال ۲۰۰۳ ، سه ناحیه زیر نفوذ کرد ها آرامشی نسبی داشته اند. ما با القاعده هم دیگر جنگی نداریم . به رغم این که پرزیدنت بوش دیوانه وار سعی می کند خطر القاعده را بزرگ نمایی کند، القاعده در عراق متوقف شده است. ولی در حالی که هنوز هم فرماندهان آمریکایی در عراق روزگار سختی را در جست و جوی اعضای القاعده دارند، این گروه هنوز هم قدرت این را دارد که فقط گاهگاهی ترتیب حمله های مرگباری را بدهد.
در روزهای اخیر ژنرال پترائوس و سفیر آمریکا در عراق و سایر مقامات اعلام کرده اند که القاعده در عراق مرده و به خاک سپرده شده است. این مراسم تدفین در نتیجه تلاش های ما نبوده است بلکه به دلیل تصمیم متحدان تازه یافته ماست که این گروه را اخراج کرده اند. خود ژنرال پترائوس تأیید می کند که القاعده از همه مخفیگاه های خود در بغداد بیرون رانده شده است. به طور کلی خشونت در عراق از اواخر تابستان، بشدت فروکش کرده است و از سال ۲۰۰۵ خیلی بهتر شده است.
بسیاری از آمریکائیان ضد جنگ که معتقد بودند هیچ خبر خوبی از عراق نمی توان شنید و آشکار و پنهان از شکست دولت بوش در عراق خشنود بودند ، با تردید و بی میلی تأیید می کنند که اوضاع دارد بهتر می شود. شاید آنها نگرانند که اگر اوضاع در عراق بهبود یابد چشم انداز دستاورد های دموکراتیک در رأی گیری نوامبر آمریکا از بین خواهد رفت. شاید آنها خود را قانع کرده اند که اختلاف های قومی و فرقه ای در عراق آن قدر عظیم است که تقسیم کشور تنها راه حل است و عراق به روزی افتاده است که شایسته این که یک کشور باشد نیست. شاید هم نفرت آنها از پرزیدنت بوش ( که من هم در آن سهیمم ) سبب شده است که نگران باشند از این که هر نوع بهتر شدن اوضاع عراق امتیازی برای او(بوش) به حساب آید، چیزی که قابل تحمل نیست. اگر چنین باشد تصور خطایی است. واقعیت این است که فرصتی برای ایالات متحده به دست آمده است برای عقب نشینی از عراق و حفظ خود از تفرق . اکنون که اوضاع در عراق رو به بهبود است اکثریت آمریکائیان، یعنی آنهایی که می خواهند آمریکا از عراق بیرون برود، از چپ گرفته تا واقع گرایان محافظه کارباید به سرعت از این شرایط استفاده کنند و فشار بیاورند برای عقب نشینی. یقیناً همان طور که نظر سنجی ها نشان می دهد این روشی است که آمریکائیان معمولی می خواهند سیاستمداران شان را تعقیب کنند.
در واقع هیچ شکی وجود ندارد که از ماه آگوست به بعد اوضاع عراق متحول شده است . طبق آمار هم مرگ و میر آمریکایی ها و هم عراقی ها به شدت پائین آمده است. در ماه های می، ژوئن و جولای بیش از ۱۰۰ آمریکایی در هر ماه کشته می شدند ولی در آگوست، سپتامبر و اکتبر جمع کشته ها به ترتیب ۸۴ ۶۵، و ۳۸ نفر بوده است. در مورد عراقی ها ۳هزار کشته در ماه اول امسال به ۸۴۵ نفر در سپتامبر و ۶۷۹ نفر در اکتبر رسیده است . البته آمار گیری های در بغداد اکثراً قابل اعتماد نیستند ولی شکی نیست که این آمار با وجود دقیق نبودن، نمایانگر این واقعیت است که خشونت در بغداد و بقیه شهر های عراق بسیار کاهش یافته است. خبر های دیگر هم حاکی از آن است که امنیت در شهر ها هم این روزها بسیار بهتر شده است. هفته گذشته مقامات عراقی اطلاع دادند که در تابستان ۴۶ هزار عراقی به پایتخت جنگ زده باز گشته اند. صد ها مغازه بازگشایی شده است . رانندگان تاکسی ها می گویند خیابان ها بسیار امن تر شده است و همه اینها نشانه این است که القاعده از صحنه خارج شده است.
این کشور هنوز هم کشوری پر از خشونت است. دولتی واقعی در آن وجود ندارد، اقتصاد پا بر زمین می کشد؛ خدمات اساسی- برق ، آب، جمع آوری زباله- وجود ندارد و بیشتر مناطق هنوز در دست میلیشیا و باند های خیابانی و عناصر جنایتکار محلی است. ولی برای اولین بار از تجاوز مارس ۲۰۰۳ موقعیت خوبی به وجود آمده است برای دو جبهه عمده در عراق یعنی سنی ها و شیعیان که با یکدیگر مذاکراتی داشته باشند و قول و قرار هایی بگذارند. آمریکا پس از ۵ سال شدت بخشیدن به جدایی های مذهبی، کشتن عراقی های بی گناه و سعی در تبدیل عراق به یک مستعمره آمریکایی، اکنون هیچ اعتباری برایش باقی نمانده است. آنچه اعراب را متحد می کند، مخالفت با اشغال کشورشان است . یک اتحاد ملی دارد از زیر حضور ۱۶۰ هزار نیروی آمریکایی شکل می گیرد. این ملی گرایی در حال گسترش به سیاستمداران مقاوم پیشین و کنونی ، افراد از هر مذهب ، معتدل ها و همچنین سکولارهای شیعه و سنی است تا در شرایط مشکل کنونی در مورد یک چارچوب سیاسی برای یک دولت جدید عراقی به توافق برسند.
دو گام اساسی لازم است تا از ایجاد یک عراق ملی سودی حاصل شود. ابتدا یک اکثریت دارای پایگاه بین همه اعراب چه شیعه و چه سنی که خود را زیر یک قانون اساسی جدید وفق دهند و ترتیب انتخاباتی جدید را بدهند و دولت جدیدی را بر سر کار بیاورند. دوم این که همسایگان عراق - همه از جمله ایران و سوریه- ناسیونالیسم جدید عراق را تأیید کنند. با سابقه ای که از دولت بوش داریم می توان مطمئن بود که این دولت ناتوان است از این که از عهده چنین کارهایی برآید. این کاری است که سازمان ملل، اتحادیه عرب و سازمان کنفرانس اسلامی و... باید انجام دهند و همه اینها بستگی دارد به این که ایالات متحده برنامه ای را برای بیرون بردن نیروهایش از عراق داشته باشد. ولی ایالات متحده ناتوان است از این که خود را با شرایط تازه وفق بدهد و به عبارت دیگر نمی داند چه بکند.
«مرکز پیشرفت های آمریکایی» که از محققان دولتی تشکیل شده است و با فراخوانی عقب نشینی سریع نیروهای آمریکایی از عراق خود را از سایر سازمان های این چنینی متمایز کرده است، به تلاش های آمریکا برای باقی ماندن در عراق، «انحراف ایدئولوژیک» نام داده است. متأسفانه حتی اگر دعوت نو محافظه کاران برای گسترش متعصبانه جنگ به ایران و سوریه کنار گذاشته شود، باز هم برای محافظه کاران معتدل و دموکرات های معتدل مشخص است که این احتمال وجود دارد که ماندن نیرو های آمریکایی در عراق سال ها به طول بینجامد.

رابرت دریفوس‎/ترجمه: پوراندخت مجلسی

منبع : روزنامه ایران