نگاه‌های‌ چندگانه ‌‌به‌ یک‌ بازی

این روزها برخوردهای متفاوتی را نسبت به عملکرد تیم ملی در ریاض می‌خوانیم، می‌بینیم و می‌شنویم. دسته اول، آنها که بیشتر نیمه اول بازی ایران را دیده‌اند و به قول روزنامه الریاضیه عربستان، در نیمه دوم بازی به خواب رفته‌اند.
دسته دوم، آنها که می‌دانند ریاض چگونه شهری است، چه ورزشگاهی دارد، درجه حرارت آن چقدر است و تماشاگران آن چگونه جنون‌آمیز از ساعت‌ها قبل با نمایش گام‌‌‌های ایران از تابلوی ورزشگاه هلهله‌های شادی سر می‌دهند. این دسته که می‌شود از لفظ نتیجه‌‌گرا برای معرفی‌شان استفاده کرد به درستی معتقدند دزد نگرفته پادشاه است.
همه ما می‌دانیم اگر توپ جواد نکونام گل نشده بود، الان تیم ملی و مربیانش در چه شرایطی قرار داشتند. گمان نمی‌کنیم گناه آنها را کمتر از کاروان اعزامی به المپیک و کشتی‌گیران ناکام می‌دانستیم.
واقعیت این است که باید حرف و عقیده هر دو طرف را شنید و به آنها احترام گذاشت؛ آنها که از نوع بازی در نیمه اول، اظهار نارضایتی می‌کنند و آنها که در وقت دوم با تماشای بازی ایران به وجد آمدند و با گل دیرهنگام شادمانه سر بر بالین گذاشتند.
نکته مهم که از دید هر دو طرف پنهان مانده، تغییر به وجود آمده در این دیدار است.
در روزهایی که روان‌شناسی مد روز شده است و هر شکستی را به روان‌پریشی نسبت می‌دهند، باید دید چه اتفاقی رخ داده است که تیم ملی ما در وقت دوم فارغ از نتیجه نیمه اول، امیدوار با تمام نفرات در زمین حریف، عرصه را بر ‌آنها تنگ می‌کند؟
روحیه جاه‌طلبی‌ علی دایی را همه دیده‌ایم و می‌شناسیم؛ بازیکنی که تا همین اواخر هر وقت گل می‌زد، مثل بچه‌هایی که در کوچه گل می‌زنند، شادی می‌کرد. بازیکنی که وقتی پیراهن تیمی را تن می‌کرد، تا آخرین نفس برای پیروزی می‌جنگید و هیچ‌وقت باختن و بازنده بودن را دوست نداشت.
این فرد که حالا مربی خوش‌قد و بالای تیم ما شده است و به نوعی جزیی از غرور ما محسوب می‌شود حتی با تماشای نیمه اول بازی عربستان جا نزد، دلاورانه ایستاد و زمانی که دید عربستانی‌ها با آن همه هجوم نتوانستند بیش از یک‌بار از خط دفاعی ما عبور کنند، متوجه شد حتی بردن این تیم در برابر چشم آن همه تماشاچی عرب دور از دسترس ما نیست.
این‌که ما توانستیم زیر فشار طاقت‌فرسای عربستان در نیمه اول دوام آوریم خود می‌تواند برای ما موفقیت محسوب شود. این‌که توانستیم بازی باخته را با شادی عوض کنیم ، از نگاه آنها که جو ورزشگاه ریاض را دیده‌اند ، یک شاهکار است و برای دایی و همکارانش که ضربه رسول خطیبی تیزچنگ را در قعر دروازه ندیدند ، یک افسوس همیشگی است.

علی رئیسی‌

منبع : روزنامه جام‌جم