۱۲ میلیون ایرانی مبتلا به دیابت می شوند(۲)

وی همچنین در مورد وضعیت مصرف چربی ها در ایران كه می تواند به عنوان یك عامل موثر در ابتلا به بیماری دیابت شناسایی شود و همچنین در پاسخ به این سئوال كه طبقه فقیر و كم درآمد برای سیر كردن شكم خود ناچارند غذا های چرب مصرف كنند، زیرا غذای چرب مدت طولانی تری آنها را سیر نگه می دارد، می گوید: «اتفاقاً سابق بر این چربی مصرفی ایرانی ها روغن های حیوانی بود كه اگرچه روغن خوبی نیست اما در مقایسه با روغن های نباتی مرسوم كه اسماً نباتی بوده اما بدترین نوع چربی برای بیماران عروق و دیابت به شمار می آید، روغن خوبی است. البته طبقه فقیر و كم درآمد توانایی مالی برای مصرف روغن حیوانی را ندارد. بنابراین محكوم به مصرف همان روغن نباتی مضر خواهند بود. اما یك نكته مهم باقی می ماند و اینكه اگر به همان طبقه فقیر هم آگاهی بدهیم و او بداند كه به جای روغن نباتی مضر و روغن حیوانی گران قیمت می تواند از روغن زیتون استفاده كند خطرات مصرف چربی به مراتب كاهش خواهد یافت.» وی می افزاید: «غذای سنتی ایرانی ها اتفاقاً غذای سالم و بی ضرری است. زیرا غذا های سنتی ما شامل مقدار كمی گوشت و چربی بوده اما در عوض بیشتر حبوبات و نشاسته و سبزیجات دارد. متاسفانه ما غذای سنتی را كنار گذاشتیم و امروز، طبقه متوسط و كم درآمد بیشتر تمایل به غذا های غربی دارد. نانی كه امروز می خوریم با آ ردی تهیه شده كه این آ رد هیچ تفاوتی با شكر خالص ندارد به دلیل آنكه به تبعیت از غربی ها، تصفیه و سفید شده است. برنج مصرفی ایرانیان هم كیفیت متفاوتی با ۳۰ سال قبل پیدا كرده و پس از مصرف به سرعت جذب شده و قند خون را افزایش می دهد. درست است كه طبقه فقیر و كم درآمد امكان انتخاب غذای سالم را ندارد اما جامعه هم بی تقصیر نیست. زیرا مواد غذایی ای را فراهم آورده كه هیچ یك مواد غذایی خوبی نیستند. به همین دلیل ۲۰سالگان امروز كه بیشترین درصد جمعیت ایران را شامل می شوند طی ۲۰ سال آینده بیشترین درصد مبتلایان به دیابت را تشكیل خواهند داد.
البته در حال حاضر در ایران آمار صحیحی از تعداد مبتلایان به دیابت نوع اول وجود ندارد. زیرا تشخیص پزشكان چندان علمی نیست. به عنوان نمونه كودكی كه تب می كند و اسهال و استفراغ دارد تصور پزشكان متوجه مسمومیت یا سرماخوردگی می شود. برای كودك سرم تجویز می كنند كه حتماً سرم قندی است و همین اعمال موجب می شود كه كودك در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع اول، مبتلا شود. اما بنا بر آمار كشور های غربی، حدود ۱۰ درصد از بیماران دیابتی مبتلا به دیابت نوع اول هستند. اگر به این آمار استناد كنیم از تعداد مبتلایان به دیابت در ایران هم حدود ۴۰۰ هزار نفر مبتلا به دیابت نوع اول هستند و متاسفانه سن دیابت نوع اول هم در حال پایین آمدن بوده و ممكن است كه بین افراد ۲۰ تا ۴۰ ساله مبتلایان به دیابت نوع اول را شناسایی كنیم.»
وی در مورد اهمیت تشخیص دیابت نوع اول و دوم در بیماران می گوید: «طبیعت این دو بیماری با وجود آنكه تحت یك عنوان قرار دارند، با یكدیگر متفاوت است. در دیابت نوع اول، عوامل محیطی عاملی را در بدن ایجاد كرده و این عامل سلول های سازنده انسولین در لوزالمعده را تخریب كرده و مانع از ساخت انسولین می شود. اما دیابت نوع دوم هیچ ربطی به غده پانكراس نداشته و عضلات یا بافت های بدن هستند كه انسولین را نپذیرفته و نمی توانند قند را به سلول ها هدایت كنند. در نتیجه سلو ل ها طلب انسولین بیشتر می كنند و لوزالمعده هم بیشتر فعال می شود تا زمانی كه دیگر انسولین نمی سازد و آن زمان قند خون بالا می رود و متاسفانه مبتلایان به دیابت در این زمان متوجه بیماری خود می شوند. در حالی كه پزشكان می توانند با بررسی ۵ عامل، پیشاپیش از ابتلا به دیابت آگاه شوند. چنانچه چربی خون، وزن، اندازه دور شكم، فشار خون، كلسترول بد و اسید اوریك بالاتر از حد معمول باشد یعنی بنا بر استاندارد آمریكا اگر قند خون ناشتا از ۱۲۶ و در صورت ناشتا نبودن از ۲۰۰ بالاتر باشد یا كلسترول بد بالاتر از ۷۰ یا تری گلیسرید خون بالای ۱۵۰ باشد این فرد مبتلا به دیابت است.»
• عوارض غیرقابل تحمل خواهد بود
دكتر بنابی پیش بینی می كند كه از تعداد چهار میلیون بیمار دیابتی حدود ۲۰ درصد در آینده ای نه چندان دور گرفتار بیماری كلیوی خواهند شد: «حدود ۸۰۰ هزار نفر به بیماری كلیوی مبتلا می شوند كه از این تعداد هم ۲۰ درصد- حدود ۱۶۰ هزار نفر- نیازمند دیالیز خواهند بود و امكان ندارد كه بتوانیم برای این تعداد امكانات دیالیز فراهم كنیم. دولت ایران باید به فكر تامین بودجه هنگفتی برای درمان بیماران جدید باشد و بودجه فعلی كفایت نخواهد كرد. در حال حاضر دولت آمریكا برای درمان ۲۰ میلیون بیمار دیابتی، سالانه ۱۵۰ میلیارد دلار در نظر گرفته است و برای هر بیمار دیابتی در سراسر آمریكا دو شماره نشریه دیابت منتشر می شود. با این حال جامعه متخصصان آمریكا معتقدند كه هنوز به اهداف مطلوب خود نرسیده اند. آیا دولت ایران با بودجه اندكی كه در حال حاضر فقط به درمان اختصاص داده می تواند در آینده از بروز عوامل جانبی اما پرخرج بیماری دیابت پیشگیری كند؟ آنهم در حالی كه حتی یك كتاب در زمینه دیابت برای جامعه پزشكان كشور وجود ندارد.» وی ضمن هشدار نسبت به وضعیت كشورهای آمریكا، چین، هند و پاكستان كه طی ۲۵ سال آینده بیشترین تعداد مبتلایان به دیابت را در خود جای خواهند داد، می افزاید: «با مطالعه كتاب های طب سنتی حكمایی از جمله بوعلی سینا، خوارزمی و زكریای رازی متوجه می شویم كه آنها دیابت را می شناختند. البته از بالا بودن قند خون سررشته نداشتند اما دیابت را می شناختند. به دلیل آنكه برای دولت ما و با بودجه فعلی كه به بهداشت و درمان و به خصوص به درمان دیابت اختصاص یافته كه حتی الامكان واردات داروهای جدید درمان دیابت به تعداد تمام بیماران وجود ندارد و این بودجه به خصوص در سال های آینده و با افزایش تعداد بیماران دیابتی امكان دارودرمانی برای تمام بیماران را فراهم نخواهد كرد، بهترین راه احیا كردن طب سنتی است كه لااقل بتوانیم از مزایای آن در مناطق دورافتاده كه پزشكان رغبتی به رفتن به آن مناطق ندارند، استفاده كنیم.»

منبع : باشگاه اندیشه