۲۸ اردیبهشت ـ ۱۸ می ـ زادروز دکتر هوشی مین - اندیشه ها و کارهای او

۱۹ماه مه (هجدهم ماه مه به وقت غرب جهان) زادروز دكتر هوشی مین رهبر شهیر مردم ویتنام در قرن ۲۰ است كه بسال ۱۸۹۰ به دنیا آمد و در ۷۹ سالگی در دوم سپتامبر ۱۹۶۹ درگذشت. فوت این مرد بزرگ در سالروز استقلال ویتنام كه خود او آن را در دوم سپتامبر ۱۹۴۵ اعلام داشت همزمان است.
هوشی مین[تلفظ درست: هو - چی مین] از مردان بزرگ قرن ۲۰ در ۱۹ سالگی به فرانسه رفت و پس از انجام تحصیلات دانشگاهی، در سی سالگی كمونیست شد و یكی از اعضای موسس حزب كمونیست فرانسه بشمار می آید. وی در سال ۱۹۲۵ به شوروی رفت تا به كار پیاده كردن نظام سوسیالیستی این اتحادیه كمك كند و در سال ۱۹۳۰ در زمانی كه در چین به سازماندهی كمونیستهای این كشور كمك می كرد حزب كمونیست ویتنام را تاسیس كرد.
آنگاه به فكر پایان دادن به استعمار فرانسه بر ویتنام، وطن خود، افتاد و به این منظور سازمان «ویت مین» مركب از كمونیستها و ناسیونالیستهای ویتنامی را تشكیل داد.
در جریان جنگ جهانی دوم، شبه جزیره هندوچین از جمله ویتنام به تصرف ژاپن درآمده بود. پس از تسلیم شدن ژاپن در پی بمباران اتمی توسط آمریكا، سازمان ویت مین به سلاحهای نیروهای ژاپنی دست یافت و هوشی مین با تكیه بر این سلاحها و نیروی ملت اعلام استقلال كرد و كوشید كه فرانسه نتواند بار دیگر بر ویتنام مسلط شود و برای این منظور «بائودای» امپراتور دست نشانده و اسمی را وادار به كناره گیری كرد. جنگ ویت مین با فرانسه ۹ سال طول كشید و فرانسه پس شكست نیروهایش در «دین بین فو» حاضر به مذاكره شد و طبق قرارداد ژنو سال ۱۹۵۴ ویتنام موقتا به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد و مدار ۱۷ درجه عرض جغرافیایی خط تقسیم قرار گرفت و قرار شد كه از طریق رفراندم، وحدت ویتنام تامین شود .
دهم اكتبر سال ۱۹۵۴«هوشی مین» رهبر جبهه واحد استقلال طلبان، ملی گرایان و كمونیستهای ویتنام همزمان با پایین كشیده شدن پرچم فرانسه پس از ۷۰سال در شهر هانوی، بدون كوچكترین تشریفاتی و این كه اجازه دهد از او استقبال شود وارد این شهر شد و در نطقی از مردم خواست كه ضمن ادامه مبارزه، سازندگی را هم فراموش نكنند و تنها تولیدات ویتنام است كه می تواند پشتوانه مبارزات باشد. وی گفت كه دولتهای بزرگ به منظور حفظ برتری خود نمی خواهند كشورهای دیگر از نظر اقتصاد داخلی خودكفا و نیز دارای سلاحهای پیشرفته باشند و ویتنامی ها باید این دو نكته را از نظر دور ندارند. كشور خودكفا در امور اقتصادی و دفاع برای خود یك قدرت است و كسی در صدد در آویختن با یك قدرت بر نمی آید و بر این دو مورد باید ابزار های بالا بردن سطح آگاهی ها را اضافه كنیم كه عبارتند از نشر كتاب، رسانه ها و مدارس كه گردانندگان این سه ابزار گرانبها، آموزگاران جامعه بشمار می آیند كه باید تشویق شوند، دلگرم باشند و رعایت احوال آنان لازم است. باید بدانیم كه انسان آگاه را نمی توان اسثتمار كرد و تحت ستم قرارداد و به او زور گفت.
چون تامین وحدت ویتنام از طریق رفراندم بارها به تعویق افتاد و هوشی مین پی به سوء نیت غرب در این زمینه برد جنگهای غیر منظم را از سر گرفت كه این بار آمریكا مداخله كرد. نخست، مستشار نظامی و سپس سرباز به ویتنام فرستاد و شمار نیروهایش یك زمان از رقم نیم میلیون تن بیشتر شد. هو شی مین كه رهبری مبارزه را بر عهده داشت سوم سپتامبر ۱۹۶۹ درگذشت. ولی آرزوی او در سال ۱۹۷۵ به تحقق پیوست و نیروهای كمونیست شهر سایگون را تصرف و آن را به «هوشی مین سیتی» تغییر نام دادند و وحدت ویتنام تامین شد.
هو شی مین همانند مائو و كاسترو معتقد به این بود كه نخست كشور و میهنی باید وجود داشته باشد تا سوسیالیسم در آن پیاده شود. بنابراین، نخست «وطن» بعد ایدئولوژی و یا هر دو به موازات هم (ناسیونالیسم + سوسیالیسم) و به همین دلیل است كه سوسیالیسم در هر سه كشور زنده مانده است. هو شی مین بمانند مائو همچنین اعتقاد داشت كه یك فرضیه تا با فرهنگ و باور مردم یك سرزمین تطبیق داده نشود نمی شود به آسانی آن را پیاده كرد و استالین كه به این حقیقت توجه نكرد مجبور شد با زور سوسیالیسم را تحمیل كند. «هو شی مین» می گفت كه نمی توان یك فرضیه را به یك صورت و یك روش میان همه ملل به اجرا درآورد. اصحاب فلسفه بر كمونیسم ویتنام عنوان «سوسیالیسم هوایسم» نهاده اند، به همان گونه كه كمونیسم چین را «مائوئیسم» می خواندند.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز