این پرسپولیس قسطی!

تیم فوتبال پرسپولیس پس از چند روز پرتنش و تبعات شکست مقابل مس، در مشهد موفق شد با نتیجه نزدیک ۲ یک میزبان خود یعنی پیام مشهد را شکست داده، به اوضاع امتیازی خود سروسامانی بدهد، ولی بی‌تردید از نمایش آخر پرسپولیس، نه هواداران پرشمارش راضی شدند و نه اهالی فوتبال چهره یک تیم مدعی در لیگ آسیایی را دیدند.
ناسلامتی اگر حق پخش تلویزیونی به فوتبال تعلق بگیرد قرار است پرسپولیس به عنوان قهرمان لیگ ایران اولین نماینده ما در لیگ قهرمانان آسیا باشد، ولی نه این نمایش پرسپولیس و نه چند بازی اخیرش نتوانست قرمزها را در قواره یک تیم مقتدر نشان دهد.
البته همین ابتدا توضیح دهیم که سوء‌برداشت نشود، پرسپولیس مقابل پیام که در گرداب مشکلات مالی غوطه‌ور است و بازیکنانش مسلما آن تمرکز لازم را ندارند پیروز شد، ولی با توجه به مهره‌های ارزشمندی که در اختیار دارد و همچنین حملاتی که در مقاطعی از مسابقه انجام می‌دهد، سطح توقعات از این تیم بسیار بالاتر است، چرا که مسلما در مسابقه‌های آسیایی حریفانی به مراتب پرمهره‌تر و بابرنامه‌تر از امثال پیام و ملوان، مقابل قرمزهای پایتخت صف‌آرایی خواهند کرد.
مشکل اصلی پرسپولیس این است که تداوم در ارائه تاکتیک‌های تهاجمی خود ندارد و برنامه‌هایی را که در زمان‌هایی از بازی بخوبی اجرا می‌کند، بسرعت رها کرده و به حریفان اجازه می‌دهد خود را بازیافته و این تیم را تحت فشار بگذارند.
معلوم نیست چرا پرسپولیس کاری را که می‌تواند و در عمل هم انجام می‌دهد، به صورت مداوم انجام نمی‌دهد تا هم بردهایش حالت میلی‌متری پیدا کند و هم در چند مورد نتیجه برد را با تساوی عوض کند یا هوادارانش را برای شنیدن سوت پایان بازی و رهایی از اضطراب از دست رفتن امتیاز تا مرز سکته پیش ببرد.
اگر بگوییم قرمزها در هفته سوم مقابل ملوان خوب بازی کردند و فقط اسیر اشتباه داوری شدند، ولی در مورد امتیازات بر باد رفته دیدار با ذوب آهن در هفته چهارم آن هم در ورزشگاه آزادی هیچ توجیهی پذیرفتنی نیست، چون پرسپولیس پس از خوردن گل اول در دقیقه ۱۶ تا پایان نیمه اول بهترین نمایش ممکن را ارائه کرد، ۲ گل زد و حداقل ۲ گل هم نزد و یک پنالتی‌اش هم توسط داور مسابقه گرفته نشد اما، با شروع نیمه دوم گویا آن پرسپولیس در رختکن جاماند و تیم دیگری به زمین آمد و آنقدر اجازه میدان‌داری و خلق موقعیت به حریف داد که گل مساوی را دریافت کرد.
همین حکایت در بازی با پیام هم بار دیگر تکرار شد. در حالی که قرمزها تا دقیقه ۳۵ سوار بازی بودند و تیم سبزپوش مشهدی جز ضدحمله حرفی برای گفتن نداشت، ۱۰ دقیقه آخر نیمه اول ناگهان بازیکنان پرسپولیس مثل خواب رفته‌ها شدند تا پیامی‌ها با در دست گرفتن میانه میدان دروازه این تیم را به توپ ببندند و گل مساوی را هم بزنند. این حکایت در نیمه دوم به‌صورت برعکس شکل گرفت.
پرسپولیس به عنوان تیمی که بحق آن را باید پرمهره‌ترین تیم باشگاهی ایران دانست، نباید چنین منحنی سینوسی در طول یک مسابقه داشته باشد. قرار نیست این تیم همیشه برنده باشد و هیچ‌ گزندی در هیچ مسابقه‌ای به دروازه‌اش نرسد، ولی در عین حال قرار هم نیست قسطی بازی کند و کاری را که می‌تواند، انجام ندهد. باز هم تکرار می‌کنیم اگر این معضل از سوی افشین قطبی و دستیارانش حل نشود، نمی‌توان چندان به آینده پرسپولیس چه در لیگ برتر و چه در لیگ قهرمانان آسیا امیدوار بود.

آرش رستم‌نمدی‌

منبع : روزنامه جام‌جم