عشق به بانوی پیر

آبرویت را بردند؟ بی اعتبار شدی؟ دیگر نمی توانی سرت را بلند کنی؟ آن زمان که قاضی دادگاه رای را صادر کرد، خدا خدا می کردی زمین دهان باز کند و تو را در خود فرو ببرد؟ دلت می خواهد به جایی پناه ببری که دیگر نه روزنامه ای باشد و نه خبر نگاری؟ حاضری تمام افتخارات را بدهی اما اعتبار و آبرویت را دوباره به دست آوری؟ آرزو می کردی ای کاش زمان به عقب بر می گشت و می توانستی همه چیز را درست کنی؟
اما در دنیای جامدات زمان نه تنها به عقب بر نمی گردد بلکه چنان زود می گذرد که تو را هم با خود می برد. افتخارات خودت که هیچ اگر تمام جام های تیم های برتر دنیا را را هم بدهی، باز هم نمی توانی چیزی که از دست دادی را به دست بیاوری. به قول مردم کشور من، آبی که ریخته شده، دیگر جمع نمی شود. جایی هم پیدا نمی شود که بتوانی از شر دوربین و میکروفون به دست ها فرار کنی. باید بایستی و تمام ناملایمات را تحمل کنی . در ضمن سعی نکن جای سیلی های روزگار را از روی صورتت پاک کنی، چون ممکن است دوباره اسیر کارهای کثیف مردانی چون (( موجی )) شوی.
برای خودت کسی بودی و در ایتالیا خانمی می کردی ( بانوی پیر، لقب یوونتوس ). هر تیمی اسمت را می شنید، تنش می لرزید. همه ی بازیکنان دنیا می خواستند برای یک بار هم شده با لباس تو بازی کنند. خلاصه اینکه آن بالا بالا ها در در عرش سیر می کردی و مطمئن بودی هیچ کس به گرد پایت هم نخواهد رسید اما یک دفعه همه چیز تغییر کرد. روزگار روی زشتش را به تو نشان داد. پایت به دادگاه باز شد. جرمت تبانی با داوران بود. باورش برایت سخت بود اما حقیقت داشت. یک عمر با کسانی زندگی کردی که داشتند از ریشه نابودت می کردند. یک مشت فاسد که در لباس دوست جلو آمدند اما از صد تا دشمن هم بدتر بودند. کاری هم از دستت بر نمی آمد چون آنها به خوبی وظیفه شان را انجام داده بودند و تو باید این خفت را می پذیرفتی و به سری B می رفتی .
کاری کردند تا بازیکنانی که برای یک دقیقه بازی کردن با لباست له له می زدند، کوله بارشان را جمع کنند و راهی لیگ های دیگر شوند. می دانم سخت است. به خوبی می دانم هیچ چیز بد تر از بی آبرویی نیست آنهم برای تو که ۱۰۹ سال زحمت کشیدی، عرق ریختی تا به این جایگاه رسیدی. می توانم تصور کنم چقدر خون دل خوردی تا تک تک این افتخارات را جمع کنی. می دانم دیدن نیشخند های رقیبانت بسیار آزار دهنده است. تاراجت کردند و این بسیار دردناک است. تا به حال چنین اتفاقی برایم نیافتده است اما درک درد و زجر هایی که داری می کشی اصلا سخت نیست. اما با این همه تو را خوشبخت می دانم چون بازیکنانی داری که به تو وفادار هستند. این به صد تا جام می ارزد و می تواند مرهمی برای زخم هایت باشد. تو، سرباز وفاداری مانند الکس دل پیرو را داری که در سختی، تنهایت نگذاشت. درست است که اکثر بازیکنان خوبت، ترکت کردند اما می توانی یک عمر به داشتن بازیکن وفادار و با تعصبی چون دل پیرو افتخار کنی.
هیچ می دانی اگر یکی از تیم های کشور من به سرنوشت تو دچار می شد، چه بلایی سرش می آمد؟ مطئمنم که نمی دانی چون اگر می دانستی، روز هزار بار خدا را شکر می کردی که در لیگ ما حضور نداری. اگر یکی از تیم های کشور من دچار چنین مشکلی می شد،‌ حتی یک بازیکن هم در کنارش نمی ماند حتی آن بازیکنانی که بار ها در مطبوعات گفته اند در زمان بچگی شان خواب تیمی که در آن توپ می زنند را می دیده اند . همان بازیکنانی که ادعا می کنند به عشق پیراهن تیمشان بازی می کنند. همان هایی که روزی صد بار به ظاهر برای تیمشان می میرند و فقط به عشق تیم و هوادارانشان بازی می کنند و نه چیز دیگر. اما من که در این کشور بزرگ شده ام، خوب می دانم واژه هایی چون وفاداری و تعصب خیلی وقت است که رنگ باخته و جایشان را به پول داده اند. فوتبالیست های کشور من برای اینکه قدم در راه حرفه ای شدن بگذارند و مانند شما ها شوند، وفاداری و تعصب را توی حراجی زیر قیمت فروختند. فوتبالیست های ما برای حرفه ای شدن بهای گزافی را پرداختند اما چه سود که نه حرفه ای شدند و نه مانند گذشته بوی وفاداری و تعصب می دهند.
با این حساب تو با این وضعیت اسف بارت از تمام تیم های کشور من خوشبخت تر هستی چون حداقل بازیکنانی داری که به عشق تو فوتبال بازی می کنند. در ضمن بوفون و ندود هم که اعلام کرده اند در کنارت می مانند. پس بهتر است سرت را بالا بگیری و به بازیکنان وفادارت افتخار کنی.
و ای کاش واژگانی چون غیرت و تعصب و عشق از نوع تورینی برای باشگاه ها و بازیکنان ما هم معنا پیدا کند.

گیتی عابدی

منبع : فوتبال میدیا