حقوق ورزشی

● تشدید مجازات معلم و مربی ورزش
قانون‌گزار در مورد کسانی که برحسب وظیفه یا قانون مکلف به کمک بوده‌اند قائل به تشدید مجازات است.
هرگاه کسانی که بر حسب وظیفه یا قانون مکلفند به اشخاص آسیب‌دیده یا اشخاصی که در معرض خطر انی قرار دارند کمک نمایند، از اقدام لازم و کمک به آنها خودداری کنند به حبس جنحه‌ای از شش ماه تا سه سال محکوم خواهند شد. معلم ورزش و مربی بر حسب وظیفه و قانون مؤظف به مراقبت از ورزشکار و کمک به او در صورت مصدومیت هستند و بیش از همه از این قشر انتظار کمک به ورزشکاران مصدومی می‌رود که تحت نظر آنها قرار دارند و بدیهی است که قصور آنها در انجام این تکلیف اخلاقی و قانونی مستلزم واکنش‌های شدیدتری نسبت به سایرین خواهد بود.
▪ نکات مهم در مورد کمک به مصدومین:
از جمله بهانه‌های واهی که بعضی از اشخاص برای خودداری از کمک به مصدومین مطرح می‌کنند نپذیرفتن مصدوم در مراکز درمانی و یا متهم شدن آنها به ایراد صدمه بر مصدوم است.
قانونگزار برای تشویق افراد جامعه برای کمک به این‌گونه مصدومین و دوری از آنها از بی‌تفاوتی نسبت به حیات انسان‌هائی که ممکن است با یک اقدام کوچک ولی انسان نجات پیدا کنند، راه کارهائی اندیشیده و مقرر می‌دارد که مسئولان مراز درمانی اعم از دولتی یا خصوصی که از پذیرفتن شخص آسیب دیده و اقدام به درمان او یا کمک‌های اولیه امتناع نماید به حداکثر مجازات ذکر شده محکوم می‌شوند. در ضمن مأمورین انتظامی نباید متعرض کسانی شوند که خود متهم نبوده و اشخاص آسیب دیده را به مراجع انتظامی یا مراکز درمانی رسانده‌اند.
البته اخلاق و روحیهٔ ورزشی یعنی اخلاق یک انسان با ارزش‌های والای انسانی و مسئول در برابر خدا هرگز در چنین شرایطی به خود اجازهٔ بهانه‌جوئی نمی‌دهد و جامعهٔ ورزش که به فتوت و جوانمردی اشتهار دارد از پیشگامان کمک به این گونه مصدومین خواهد بود. آن‌چه که ممکن است هر انسانی را از کمک به کسانی که در معرض خطر جانی قرار دارند منصرف نمایند، حس خودخواهی و این تصور باطل است که مصدوم، همیشه دیگری است و او در موضع ناظر و شاهد است و لذا اگر یک بار جنین تصور کنیم که ما نیز ممکن است در اثر سانحه‌ای مصدوم شویم و نجات ما از مرگ موکول به انتقال فوری به یک مرکز درمانی باشد، آیا بهانه‌جوئی‌های غیر انسانی دیگران برای خودداری از انجام این کار را می‌پسندیم؟!
معلم ورزش و مربی به‌عنوان سربازان مقدم جبهه‌ی فتوت و جوان‌مردی باید بدانند که رفتار آنها در چنین مواردی درس بزرگی برای همهٔ ورزشکارانی است که ناظر صحنه بوده و یا به نحوی از آن مطلع می‌شوند.
ورزشکاران که صدمهٔ آنها خطر جانی ندارد:
گاهی صدمهٔ وارده به ورزشکار از آن چنان قدرتی برخودار نیست که اطلاق عنوان خطر جانی میسر باشد. مانند دررفتگی‌ها، شکستگی‌های غیر خطرناک، صدمات وارده به عضلات، ورود آب به ریهٔ شناگر، اصابت ضربه در ورزش‌های رزمی به سر و صورت طرف و امثال آنها.
در این موارد نیز هر چند خطر فوری نیست ولی اگر چاره اندیشی‌های مقتضی انجام نشود، نتایج نامطلوب نیز دور از انتظار نخواهد بود. در همهٔ این موارد نیز معلم یا مربی ورزش مکلف به کمک به ورزشکار مصدوم است که معمولاً به صورت کمک‌های اولیه اعمال می‌شود. تخلف از انجام این تکلیف اگر منجر به نتیجهٔ سوئی گردد موضوع مسئولیت مربی قابل طرح است. فرض کنید شناگری در حین شیرجه از ناحیه صورت با کف استخر برخورد و بر اثر ضربه و نیز ورود آب به ریهٔ او وضعیت نامطلوبی پیدا کند. آیا ناجی غریق می‌ةواند از اعمال مک‌های اولیه به وی که شامل خارج کردن آب و تنفس دهان به دهان و غیره است به این بهانه که مصدوم مقررات استخر را رعایت نکرده و یا تکلیفی بر عهدهٔ او نیست خودداری نماید؟ بی‌گمان پاسخ منفی است. معلم ورزش و مربی مکلف به مراقبت از ورزش‌کار است و این تکلیف در زمان مصدومیت قوی‌تر خواهد بود. انجام کمک‌های اولیه از جمله اقدامات مراقبتی است که هر معلم یا مربی ورزش، الف) باید از کمک‌های اولیه آگاهی کفای داشته باشد ب) ترتیب تقدم یا تأخیر آنها را با توجه به وضعیت ورزشکار مصدوم بداند. فرد مسؤول نباید در اجراء عمل کمک‌رسانی در صورت تحقق صدمه کوچک‌ترین تردیدی به خود راه دهد.

هادی بقراط‌پور

منبع : مجله دنیای ورزشهای آبی