زیر درخت سیب

تکیه زده بر درخت سیب، در حیاط خانه یی در نوفل لوشاتو، در حومه پاریس. زمان؟ تنها سه روز قبل از بازگشت به تهران، پس از ۱۵ سال تبعید. در ملتهب ترین دوران تاریخ سیاسی ایران، در حالی که در کشور میلیون ها نفر با هیجان و اشتیاق بازگشت او را به خانه انتظار می کشند؛در حالی که مطبوعات جهان لحظه به لحظه کشاکش مردم و دولت بختیار را برای مهیا ساختن بازگشت «او» دنبال می کنند، در حالی که دغدغه ها و چالش های فراوان درباره حفظ امنیت بازگشت «او» مطرح است؛در حالی که صحبت از توطئه های مختلف برای سوءقصد به او است و در حالی که یک کشور و ده ها دولت دیگر با دلهره به آینده چشم دوخته اند؛او آرام بر درخت سیب تکیه زده است. بر مرکز جهان. مقتدر و آرام و مطمئن. همه آنهایی که برای تفسیر تحولات دهه ۷۰ میلادی ایران، داستان های مفصلی از ریشه های اقتصادی و سیاسی ماجرا روایت می کنند، آب در هاون می کوبند. انقلاب ایران از این مرد آغاز شد، از این اقتدار و آرامش تکرار ناشدنی. همان اطمینانی که حتی در داخل هواپیما وقتی از او پرسیده شد چه احساسی در بازگشت به ایران پس از ۱۵ سال دارید؟ با خونسردی پاسخ داد؛ هیچ.

آرش خوشخو

منبع : روزنامه اعتماد