حاشیه‌های دردسرساز!

سفر اخیر دکتر احمدی‌نژاد به امریکا و حاشیه سازی‌های سیاستمداران امریکایی در این سفر، بازتاب‌هایی در ایران داشت که مهمترین آن نمایش وحدت سیاستمداران ایرانی در برابر خودبزرگ‌بینی امریکایی‌ها بود.
اما در کنار این نمایش ارزشمند، اتفاق‌هایی افتاد که باردیگر ثابت کرد حاشیه‌های ایجاد شده توسط رقبا و مخالفان ایرانمی‌تواند مسئولا‌ن ایرانی را بیش از حد به خود مشغول سازد شاید هم زمینه‌ای فراهم شد که علا‌قه آنها به حاشیه‌ها را به صورت واضح در برابر افکار عمومی قرار دهد.
درگیری با حاشیه‌ها، تاکنون باعث می‌شد که اصلا‌ح طلبان مورد نکوهش قرار گیرند که <چرا به جای پرداختن به وظایف اصلی، وقت خود و مردم را برای امور حاشیه‌ای تلف کرده‌اند؟> اما اکنون روی دیگر سکه در حال رخ نمودن است و حاشیه‌ها آنقدر مقدس شده‌اند که ظاهراً کسی نباید به دنبال متن اصلی باشد. مثلا‌ً در ده روز گذشته، سیل تمجیدها به راه افتاده است که نه تنها توطئه رئیس دانشگاه کلمبیا برای تحقیر و توهین به نماینده ملت ایران خنثی شده بلکه رفتار رئیس جمهور ایران باعث کسب وجهه برای کشورمان شده است.
البته مردم زمانی می‌توانند به ارزیابی هزینه - فایده در حادثه دانشگاه کلمبیا بپردازند که اطلا‌عات کاملی از تمام وقایع جلسه از جمله متن کامل و سانسور نشده سخنان رئیس دانشگاه کلمبیا، واکنش لحظه به لحظه حاضران و نیز برداشت کسانی که این برنامه را از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای تماشا کرده‌اند در اختیار آنها قرار گیرد. اما براساس اخباری که در داخل ایران منتشر شده و نیز با ملا‌حظه رفتار توام با متانت و تسلط دکتر احمدی نژاد، باید اذعان کرد که امریکایی‌ها به اهداف از پیش طراحی شده خود نرسیده‌اند. در عین حال سرگرمی بیش از حد به حواشی جلسه و پیامدهای وسیع آن این فرصت را برای برنامه‌ریزان ایرانی این جلسه فراهم نموده که از پاسخ به یک پرسش بدیهی طفره بروند. پرسش مورد نظر این است: اگر فرضاً رئیس دانشگاه کلمبیا، رسم ادب را به جا می‌آورد و به جای اهانت به رئیس جمهور ایران، از او تجلیل می‌کرد، از برنامه سخنرانی دکتر احمدی‌نژاد در دانشگاه کلمبیاچه هدفی تعقیب می شد؟ به عبارت واضح‌تر، به امید کدام دستاورد، ریسک حضور در چنین جلسه‌ای علیرغم احتمال برخی وقایع ناخوشایند، پذیرفته شد؟ باز هم واضح‌تر، در متن سخنرانی رئیس جمهور ایران، کدام نکته جدید وجود داشت که اگر این سخنرانی انجام نمی‌شد، سفر به نیویورک ناقص تلقی می‌شد؟
امروز حواشی تلخ - و البته دستاورد مثبت ناشی از رفتار مدیریت شده رئیس جمهور - فضایی ایجاد کرده است که نه تنها در خصوص علت حضور درجلسه دانشگاه کلمبیا سوالی مطرح نمی گردد، بلکه تاکنون مسئولا‌ن دولتی هم خود را موظف ندانسته‌اند که دستاوردهای اصلی سفر به نیویورک و حضور در مجمع عمومی سازمان ملل را برای مردم تشریح کنند. مردم هنوز نمی‌‌دانند در ملا‌قات با رهبران حاضر در نیویورک، کدامین مساله بین‌المللی ایران حل گردیده و یا چه دستاورد مشترکی نصیب ایران و طرف‌های مذاکره شده است؟ برخی مشاوران رئیس جمهور -که قاعدتاً پیامدهای منفی و مثبت این سفر، بی ارتباط با حوزه مسئولیت ایشان نیست- تنها به بیان احساسی دستاوردهای ناشی از حادثه کلمبیا می‌پردازند و از حمله شدید سران ملا‌قات کننده با احمدی نژاد به اهانت کنندگان خبر می‌دهند.
اما نمی‌گویند این افراد چند نفر بوده‌اند و چرا مخالفت خود را به جای طرح در اتاق دربسته، در برابر دوربین‌ها مطرح نکرده‌اند تا انعکاس جهانی داشته باشد؟ براساس آنچه در رسانه‌های ایران مطرح شدبرخی از برجسته‌ترین ملا‌قات کنندگان با احمدی‌نژاد، رئیس جمهور زیمبابوه، امیر قطر، رهبر اندونزی و نخست وزیر ترکیه بوده‌اند که نخستین فرد، آنقدر درگیر تورم چند هزار درصدی در کشور خود می‌باشد که بعید است دوستی و دشمنی او حاصلی برای کسی به ارمغان بیاورد، دومین نفر نیز تنها چند ساعت قبل از ملا‌قات با رئیس جمهور ایران، با سنت‌شکنی در میان سران عرب، وزیر خارجه اسرائیل را به حضور پذیرفته و تصاویر خندان او همراه با وزیر خارجه ظاهراً لطیف و در باطن خشن اسرائیل، به سراسر دنیا مخابره شده بود ولذا مشخص نیست آنچه که در رسانه‌های ایران به نقل از امیر قطر در خصوص پیروزی رئیس جمهور ایران علیرغم کارشکنی‌های امریکا و اسرائیل مطرح شد تا چه حد دقیق می‌باشد؟ نخست وزیر ترکیه نیز به جای محکومیت طرف‌های امریکایی، از سعه صدر دکتر احمدی‌نژاد تجلیل کرد و نهایتاً مقام اندونزیایی که در صف حمایت کنندگان از رئیس جمهور ایران قرار داشت، همان کسی است که دولت او به خاطر حمایت بی چون و چرا از قطعنامه‌های ضد ایرانی شورای حکام آژانس انرژی اتمی، بارها توسط برخی نمایندگان مجلس آن کشور مورد مواخذه قرار گرفته و با کمال گستاخیاز این تصمیم خود، دفاع کرده است. نکته جالب توجه اینکه هیچ یک از مسئولا‌ن دولتی نمی‌گویند در ملا‌قات این افراد با رئیس جمهور ایران - بخصوص تعدادی از آنها که عضو شورای حکام آژانس انرژی اتمی هستند - در خصوص مهم‌ترین چالش سیاست خارجی ایران یعنی پرونده هسته‌ای، چه مذکراتی صورت گرفته و چه وعده‌هایی برای عدم دشمنی با حق مسلم ایران داده شده است؟!
برخی مشاوران رئیس جمهور، از تشکیل صف فشرده سران کشورها پس از اتمام سخنرانی دکتر احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل برای ابراز خوشحالی و تایید سخنان او خبر داده‌اند، اما همین مشاوران به مردم نمی‌گویند آیا با همان سراندر خصوص بعضی دغدغه‌های سیاسی و اقتصادی مذاکره شده است؟ آیا در این سفر مقدمات انعقاد قراردادی که بتواند ثروت‌های فراوان ناشی از افزایش قیمت نفت را به فرصت سرمایه‌گذاری و تولید در کشورمان تبدیل نماید، فراهم شده است؟
کسانی که با شرایط جامعه امریکا آشنا هستند می‌دانند که گروههای متعدد مذهبی وابسته به مسلمانان، مسیحیان، یهودیان و سایر فرقه‌های مذهبی در آن کشور فعال هستند. گزارش‌دهندگان از سفر رئیس جمهور، به دیدارهای دکتر احمدی‌نژاد با برخی گروههای مسیحی و یهودی اشاره می نمایند، اما تاکنون کسی از دیدار رئیس جمهور اسلا‌می ایران با گروههای اسلا‌می غیرایرانی در آن کشور، سخنی به میان نیاورده است. مثلا‌ً کسی نمی گوید چرا در این سفر، اثری از آقای لوئیس فراخان مشاهده نشد؟ همان آقای فراخان که چند سال قبل با تبلیغات فراوان رسانه ملی و بعضی روزنامه‌های محافظه‌کار ایران، به عنوان رهبر مسلمانان امریکا معرفی و با بسیاری از سران کشورمان ملا‌قات کرد و ملا‌قات‌های او از جمله دیدار با آیت‌الله جنتی در رسانه‌های ایرانی انعکاس وسیع یافت!
البته در خصوص این سفر سوالا‌ت دیگری نیز می توان مطرح کرد اما اکنون که فعالا‌ن سیاسی ایران، با کنارگذاردن علا‌قه‌مندی‌های جناحی به صورت یکپارچه رفتار برخی امریکایی‌ها در جریان سفر دکتر احمدی نژاد به نیویورک به ویژه در دانشگاه کلمبیا را محکوم کردند و به صورت قاطع به تحسین رفتار و نقش احمدی نژاد در مواجهه با این حادثه پرداختند، اطرافیان رئیس جمهور هم باید با کنارگذاردن برخی تعصبات، به سوالا‌ت موجود در این زمینه از جمله سوالا‌ت فوق‌الذکر پاسخ دهند تا عملا‌ً ثابت کنند که سعه صدر تیم احمدی‌نژاد، همیشگی و برای همه مردم است و سهم ملت ایران از این سعه صدر کمتر از دانشگاهیان کلمبیا نیست.

منبع : روزنامه آفتاب یزد