دوشنبه, ۱۰ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 29 April, 2024
مجله ویستا

دلیل زندگی - PROOF OF LIFE


سال تولید : ۲۰۰۰
کشور تولیدکننده : انگلستان و آمریکا
محصول : تیلر هکفورد و چارلز مالوهیل
کارگردان : هکفورد
فیلمنامه‌نویس : تونی گیلروی، بر مبنای مقاله‌ای از نشریهٔ ونیتی فیر و کتابی نوشته‌ٔ توماس هارگروو
فیلمبردار : اسلاوومیر ایدزیاک
آهنگساز(موسیقی متن) : دانی الفمن
هنرپیشگان : مگ‌ رایان، راسل کرو، دیوید مورس، پاملا رید، دیوید کاروزو، آنتونی هیلد، گوتفریت یون و استنلی آندرسن
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۵ دقیقه


̎پیتر بومن̎ (مورس)، مهندس آمریکائی، توسط چریک‌های کشور بی‌ثبات تکالا ـ در آمریکای لاتین ـ ربوده می‌شود. ̎تری تورن̎ (کرو) متخصص امور آدم‌ربائی و گروگان‌گیری، از انگلستان به آن‌جا می‌رود تا برای آزادی ̎پیتر̎ مذاکره کند. اما زمانی که درمی‌یابد پولی عایدش نخواهد شد، کار را رها می‌کند و به انگلستان باز می‌گردد. اما این‌بار، با احساس عذاب‌وجدان ـ و نیز به خاطر علاقه‌ای که به ̎آلیس̎ (رایان)، و همسر ̎پیتر̎، پیدا کرده ـ بار دیگر به تکالا می‌رود و این‌دفعه از جانب ̎آلیس̎ و خانواده‌اش، میانجی آزاد کردن ̎پیتر̎ می‌شود. از سوی دیگر، ̎پیتر̎ که اقدام به فرار کرده، بار دیگر دستگیر می‌شود، اما گروگان هم‌بند او، یک آلمانی به‌نام ̎اریک کسلر̎ (یون)، می‌گریزد و محل اختفای ̎پیتر̎ را نشان می‌دهد. ̎تورن̎ و متخصص دیگری به‌نام ̎دینو̎ (کاروزو) عملیات نجات را آغاز می‌کنند... و پس از درگیری‌های فراوان ̎پیتر̎ را نجات می‌دهند.
● یک نمونه‌ٔ کامل برای این‌که ثابت شود افراد موفق در کنار هم لزوماً کاری موفق نمی‌سازند. دلیل زندگی که هکفورد آن را پس از دو سه کار مهمش در اواسط دههٔ ۱۹۹۰ و به‌ویژه پس از فیلم موفق وکیل مدافع شیطان (۱۹۹۷) می‌سازد، با بهره‌گیری از کرو و رایان در دو نقش اصلی و در زمانی که هر دو در صدر چهره‌های محبوب هالیوود قرار دارند، یک فاجعهٔ کامل است. فیلم نخستین ضربه را از فیلم‌نامه‌اش می‌خورد. انتخاب یک نام خیالی برای کشوری که وجود خارجی ندارد، از همان ابتدا تماشاگر را برای هم‌ذات‌پنداری با شخصیت‌ها خلع سلاح می‌کند و پس از آن فاصله انداختن میان دو شخصیت اصلی و هم‌چنین جدا شدن از هر دو شخصیت در مقاطع زمانی چند دقیقه‌ای، اجازهٔ هرگونه هم‌راهی با داستان را از تماشاگر می‌گیرد. البته در این‌جا هم می‌توان تسلط را در کار هر سه چهرهٔ اصلی مشاهده کرد ـ چه هکفورد در کارگردانی صحنه‌های جنگل و چه کرو و رایان در انتقال حس‌ها ـ اما مجموع این هم‌راهی، ناامیدکننده و از مهم‌ترین شکست‌های پایان دههٔ ۱۹۹۰ است.


همچنین مشاهده کنید