نگاهی به مجموعه تلویزیونی یوسف پیامبر (ع)

پخش مجموعه تلویزیونی یوسف پیامبر در زمانی آغاز شد که انبوه سریال های کره جنوبی (جواهری در قصر - امپراطور دریا - افسانه جومونگ - متشکرم) ظرفیت زمانی تلویزیون را بسیار به خود اختصاص داده بود.
در این بین این مجموعه گامی بسیار رو به جلو محسوب می شود. طی آمار مراکز رسمی، این مجموعه بیش از ۸۰ درصد مخاطب را داراست. فرج الله سلحشور کارگردان مجموعه، پیش از این دو مجموعه موفق ایوب پیامبر و اصحاب کهف را در کارنامه پربار هنری خود دارد. این استقبال و کشش مخاطب به دلیل ظرفیت های درونی داستان و پرداخت جذاب ایجاد شده و اگر این نبود بی شک مانند دیگر مجموعه های مذهبی گذشته از جمله تنها ترین سردار و ولایت عشق پس از چندین قسمت مخاطب خود را از دست می داد. با این وجود و استقبال گسترده مخاطب از همان قسمت های آغازین مجموعه، شاهد انتقادات تند و بعضا همراه با اغراض علیه این برنامه هستیم.
بهتر است نقد محتوایی را به کارشناسان مذهبی و متخصصین و اهل فن بسپاریم و از نظر تکنیکی و تخصصی به نقد پرداخته شود. فیلمساز سعی بر آن داشته تا به تفسیری تصویری از زندگی پیامبر خدا بپردازد و فضائل اخلاقی را به طور ملموس به تصویر کشدو رذائل را نیز غیرمستقیم نشان دهد.
و برای این منظور چهار سال از منابع غنی و متون معتبر شیمی و کتب اهل سنت بهره جسته. از نقاط مثبت مجموعه می توان به گزینش درست در انتخاب بازیگران و یکدستی بازی آنان اشاره داشت.
بعضا مسائل فنی و تکنیکی مانند گریم، نورپردازی ها و گاه صحنه پردازی ها دچار اشکالاتی نیز می باشد اما به جای دست گذاشتن و برجسته سازی نقاط ضعف بهتر است به محتوای اثر و تاثیرگذاری آن توجه کرد و آن را نادیده نگرفت.
روند داستان هر چه به جلو می رود حوادث متنوعی مطرح می شود و مخاطب انس بیشتری می یابد پس باید از نقدهای شتابزده پرهیز کرد و داستان را تا پایان همراهی کرد تا حاصل کار نمایان شود.
به راستی چرا هیچ گاه به مجموعه های نود قسمتی که عاری از هر نوع بار معنایی و ارزش گرایی است حساسیتی نشان نداده و منتقد نبوده ایم و انگشت اتهام را اکنون به سمت اینچنین مجموعه مذهبی و تاریخی با محتوای دینی نشانه رفتیم؟ فیلمساز می توانست صرفا با ساخت فیلم گیشه ای آن هم با هزینه ای به مراتب سبک تر در یک فیلم سینمایی داستان را به تصویر کشد به جای ساخت مجموعه ۴۵ قسمتی، اما هدف او ساخت فیلم پرفروش نبوده و نشان داده که وفادار به تایید مخاطب گسترده بوده است و این در آثار دیگر فیلمساز مشخص بوده است.
پس بهتر آنکه تا پایان مجموعه صبور باشیم تا نتیجه کار حاصل شود و از نقد عجولانه پرهیز کنیم تا انگیزه فیلمساز را در ساخت دوباره آثار اینچنینی از بین نبریم تا شاهد آثار و تجربیات قوی تری از ایشان باشیم.

نویسنده : الهام نظام جو

منبع : روزنامه مردم‌سالاری