۲۱ مرداد ۱۳۸۶ ــ ۱۲اوت ــ هجوم سیاسی به تاریخچه زبان فارسی!

در اوت ۱۹۲۷ (۱۳۰۶ خورشیدی) تاریخچه زبان ملی ما كه از گزند حوادث تاریخ درامان مانده و به همت میهندوستان جان بركف نهاده ای چون یعقوب لیث سیستانی و مرداویز مازندرانی ، تلاش سامانیان درخراسان بزرگتر و زحمات و مرارتهای فردوسی زنده مانده و به ما رسیده است از چند سوی هدف تهاجم سیاسی قرار گرفت و صدای دانشورانمان را بلند كرد . دولت وقت كه سرگرم ساختن ارتش و تحكیم اقتدار حكومت مركزی بود نتوانست در آن زمان اقدامی موثر بعمل آورد و جراید ما هم كه در منتهای ضعف و بی خبری از تكالیف خود و نا آگاهی از اصول روزنامه نگاری بودند دفاعی نكردند.
این تهاجم از مسكو آغاز شد كه زبان تاجیكها را كه « فارسی اصیل» است عنصری مجزا از فارسی ایران و زبانی مستقل اعلام داشت! و چند سند تاریخی مجعول هم برای اثبات ادعای خود به دست داد و در قفقاز شمالی اقدامهای ناموفقی برای قتل واژگان و بقایای پارسی باستان آغاز كرد.
همزمان، به تحریك دولت لندن كه هیچگاه از افغانستان نظر برنمی دارد، یكی دو زبان شناس هم گفتند كه فارسی كنونی از غرب ایران آمده و فارسی افغانی ( دری ـ زبان دربار ساسانیان كه پس از هجوم اعراب در دره آمو دریا محفوظ مانده بود ) زبانی دیگر است!!. حال آن كه می دانیم كه فارسی امروز در خراسان ، نگهبانی شده بودكه در آن زمان تا بدخشان به این نام خوانده می شد.
هدف از این جعلیات كه حتی لهجه های مغرب ایران را هم در امان نگذارده بود، ترس مسكو و لندن از ظهور ناسیونالیسم ایرانی بود كه داشت آشگار می شد و هر دو دولت از آن هراس داشتند كه مردم ایران زمین ( ایرانشهر ) دوباره به گونه ای متحد شوند و در این صورت نه اتحاد شوروی در آسیا قوام می گرفت و نه انگلیسی ها می توانستند در منطقه جا خوش كنند. انگلیسی ها به رضاشاه كه با كمك آنان روی كار آمده بود اعتماد نداشتند زیرا كه اولا یك نظامی و در نتیجه نترس بود و ثانیا در او به تدریج احساسات ناسیونالیستی تقویت می شد.
پس از فروپاشی شوروی، به تاجیكها كمك كافی نشد كه دست كم الفبای متداول در ایران را هم ،بدون از دست دادن الفبای سیریلیك، یاد گیرند و به ما در غنی سازی زبان و واژگان پارسی كمك كنند.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز