نسبت اعتدال گرایی با اصلاح طلبی

ورود واژه اعتدال به واژگان سیاسی سیاستمداران در ماه های اخیر می رود تا صورتی طنزگونه به خود بگیرد چرا که از هر دو جناح راست و چپ بر این شیپور دمیده می شود. راست ها خود را معتدل بالفطره ای می دانند که از آغاز در این جاده ره می پیموده اند و چپ ها هم در اعلام برائت از افراط گرایی گوی سبقت از هم می ربایند اما به راستی اعتدالی که اکنون حرف بر سر آن است به چه معناست؟اعتدال راستی ها معنایش مشخص است، دوم خردادی نبودن و اگر هم بودن چنین خاصیتی را نداشتن.
این جناح صریحاً از اصلاح طلبان می خواهد نیروهای افراطی خود را کنار بگذارند تا از شانس برخورداری از اقبال عمومی برخوردار شوند. (بادامچیان در گفت وگو با مهر)آنها سخاوتمندانه مصادیق افراط را هم برمی شمارند؛ مطرح کردن رفراندوم و تحصن در مجلس ششم و به طور کلی تعلق به جریان ۲خرداد از جمله این مصادیق هستند. عماد افروغ هم در آغاز نطق های افشاگرانه اش می گوید؛ مردم خسته و بیزار از مناقشات بی ثمر، ناسازگار و ناهمخوان با هویت تاریخی خود و انزجار از نگرش های ماکیاولیستی و حضور پی در پی گفتمان های کلیشه ای و غربی و مشاهده رفتار های کودکانه احساسی و شالوده شکنانه برخی رجال سیاسی در قالب تحصن ها، نامه نگاری ها، استعفاهای دسته جمعی و شعار تغییر قانون اساسی و برگزاری رفراندوم در مجلس هفتم به کسانی رای دادند که“در مقابل در میان اصلاح طلبان هم هستند افرادی که نتیجه انتخابات از تدقیق در مفاهیم برایشان خوشتر است و به راحتی کلمه اعتدال را بر زبان جاری می کنند شاید هم می دانند که پذیرفتن آن روزهای بی دردسری را برایشان رقم خواهد زد. اما رقیب به نیکی این تاکتیک ها را می فهمد.
بادامچیان در باره این افراد می گوید؛ اینکه برخی افراد که در گذشته تندروی می کردند امروز تنها اظهار به اعتدال می کنند و حرف خود را صریح بیان نمی کنند از ظاهرسازی آنها برای قبضه کردن دوباره قدرت حکایت می کند. مصطفی معین هم ظاهراً کنه داستان را به خوبی دریافته است که می گوید اگر اعتدال به معنای دست روی دست گذاشتن، فرصت سوزی و سازش با برخی نهادها و هزینه نپرداختن باشد من این به اصطلاح اعتدال را قبول ندارم. حال این صف بندی ها برای چیست که صورت می گیرد؟
قطعاً طرح مرزبندی معتدل - افراطی در میان جبهه اصولگرایان به یک شوخی شبیه است که تنها خوشباوران را خوش می آید. آنها همیشه در بزنگاه های حساس یکپارچه می شوند و آنها که به اختلافات و افشاگری های آنها امید بسته اند را انگشت به دهان رها می کنند و این ویژگی بیشتر به علت رویکرد سنتی و هیاتی آنها به سیاست است که ایشان را یکپارچه نگه می دارد. از سوی دیگر آنها در احزاب یا هیات هایشان افرادی متفاوت با هم را جمع نکرده اند مثل حزبی که از حجاریان تا... را به عضویت پذیرفته است لذا یک کاسه ماندن برایشان بسیار آسانتر است و گل خوردن از خودی برایشان بعیدتر.
اما مرزبندی میان اصلاح طلبان و ایجاد شکاف میان آنها بسیار آسانتر است چرا که این طیف آنچنان رنگارنگ است و انگیزه افراد برای زیر علم اصلاح طلبی قرار گرفتن آنچنان متفاوت که به راحتی می شود کلمه ای را وارد گود و جمعیتی را سرگشته و حیران کرد.افرادی که در راست جایشان نبوده و چپ شده اند هستند تا آنها که واقعاً تجدد و نوگرایی را فهم کرده اند، کسانی که پستی و مقامی و صندلی خرسندشان می کند، تا آنها که برای تکیه بر اصولشان می توانند دامن از همراهی گروه نخست برگیرند و عزلت پیشه کنند، امروز هم اگر از اعتدال گرایی حرفی زده می شود برای پاکسازی این گروه دوم است.
حال که از اجماع اعتدالیون سخن می رود منظور حذف چهره های شاخص اصلاح طلبی است که در این سال ها ساکت نبوده اند و تندروی کرده اند و حرف هایی گنده تر از خیال رقبا بر زبان رانده اند، کسانی که خاموش نماندند و اگر از اصلاح طلبی حرفی زدند معنای آن را فهمیده بودند. اکنون هر کس بر طبل اعتدال می کوبد باید به این پرسش ها پاسخ دهد.کسی که از انتخابات رقابتی، آزادی مطبوعات، آزادی بیان و بعد از بیان سخن می گوید معتدل است یا افراطی؟
کسی که برای دفاع از حقوق ملت تحصن کند معتدل است یا افراطی؟
کسی که برای دفاع از حقوق دانشجویان تلاش کند افراطی است؟ کسی که سازش می کند معتدل است؟ کسی که خط قرمزی برای ایستادن ندارد کدامیک از اینها است؟کروبی شیخ اصلاح طلب در مصاحبه اش گمانه می زند که مجلس آتی مجلسی می شود که نیروهای کارکرده معقول و معتدل از هر دو جناح در آن بسیار خواهند بود و یک مجلس قوی و ریشه دار از کار درمی آید. اما نیروهای معتدل این جناح چه توفیری با جناح مقابل خواهد داشت؟ باید صبر کنیم تا پیش بینی شیخ به وقوع بپیوندد.

ثمینا رستگاری

منبع : روزنامه شرق