امروز روز عرفه و روز شناخت است

روز عرفه، روز شناخت است و هرچند نام عید بر آن نهاده نشده ولی یکی از اعیادبزرگ اسلام به شمار می‏رود. امروز روزی است که خدای سبحان بندگان خود را به عبادت‏و اطاعت‏خویش فرا می‏خواند و خوان کرم و احسان و لطف خود را برای آنان می‏گسترد ودرهای مغفرت و بخشش و رحمتش را بر روی آنان می‏گشاید.
امروز روز دعا و به خاک افتادن در برابر خدا و نیایش و توجه به معبود است. هرکس به اندازه معرفت و شناختش باید دست راز و نیاز را به سوی حضرت ذی‏الجلال بلندکند و مناجات و استغفار نماید و هر اندازه تضرع و خشیت‏بیشتر باشد، قرب به خداافزون‏تر خواهد بود. باید از امام حسین علیه السلام فرا گرفت که چگونه در این روز باعظمت، بااشک دیده و قلب شکسته و نیت‏خالص، خدا را می‏خواند. او است که شناخت واقعی ازپروردگارش دارد و می‏داند که در این روز، در کنار «جبل الرحمه عرفات‏»، چگونه‏با خدایش گفت‏وگو کند و او را نه از روی خوف و نه از روی طمع، بلکه چون شایسته‏عبادت است، پرستش نماید و نیازهایش را برشمرد و درخواست عفو و بخشش از او کندبا این که خود معصوم از هر خطا و اشتباهی است ولی مقام الهی را قدری است که‏تنها بندگان زبده‏اش به آن معرفت دارند و عارفان حقیقی از خاندان اهل‏بیت عصمت‏اندکه می‏دانند چگونه او را بخوانند و در درگاهش تضرع و زاری کنند و از پیشگاه‏ربوبی علی رغم هیچ گناهی عذر تقصیر بخواهند.
بارالها ! چقدر به من لطف داری با آن همه جهل و نادانیم، و چه اندازه بر من‏ترحم می‏کنی با آن همه کارهای ناشایسته‏ام. خدایا! چقدر به من نزدیکی و چقدر من از تو دورم. و تو که به من اینقدر محبت‏می‏کنی، پس چه مرا از تو پنهان نگه داشته؟ ! کور باد دیده‏ای که تو را مراقب‏رفتارهایش نداند و زیان‏بار باد تجارت بنده‏ای که از محبتت، نصیبی برایش معین‏نکرده‏ای... خدایا! من به وسیله خودت، تو را می‏شناسم، پس با فروغ نورت مرا به‏سوی خود رهنما باش و بردگی و بندگی راستین را به من بیاموز تا در پیشگاهت،خالصانه پرستش کنم. خدایا! از دانش نهانت، مرا دانش بخش و در پوشش نگه دارنده‏ات مرا نگه دار. بارالها! مرا با حقایق «اهل قرب‏» آشنا ساز و راه «اهل جذب‏» را به من‏بنمایان... خداوندا! تویی که پرده‏ها را از دل‏های محبان و عاشقانت پس زدی تا جز تو دوستی‏بر نگیرند و جز به سوی تو، دستی دراز نکنند. تو مونس آنان هستی در وقتی که تمام‏جهان‏ها و عوالم برایشان غریب است و تو راهنمایشان می‏باشی آن‏جا که راه‏ها را بررویشان می‏گشایی. کسی که تو را دارد چه ندارد و کسی که تو را ندارد چه دارد! بی‏گمان نومید شدکسی که به جز تو دل بست و زیان دید کسی که از تو روی گرداند. چه گونه به سوی دیگران روی آورد در حالی که تو هرگز یک آن از او احسانت راقطع نکردی و چگونه از غیر تو رخواست‏یاری کرد، در حالی که تو منت را بر اوپیوسته داشتی. ای کسی که شیرینی هم نشینیش را به محبانش چشاند، پس در پیشگاهش، متملقانه رازو نیاز کردند و ای کسی که لباس‏های هیبتش را بر اولیایش پوشاند تا در برابرش سربه خاک افتادند.
تو پیش از یاد یادکنندگان به یاد آنهایی و قبل از توجه بندگان،آغازگر احسانی و پیش از درخواست درخواست کنندگان، از دریای بی‏کران کرمت،بخشنده‏ای; پس مرا شامل رحمتت قرار ده تا به تو برسم، و بر من منت گذار و مراجذب خویش گردان تا بر تو وارد شوم. خداوندا! هرگز امیدم از رحمتت قطع نمی‏شود هرچند نافرمانیت کنم و هرگز ترسم ازقهرت نمی‏ریزد، هرچند اطاعتت کنم، و اینک که از همه چشم برگرفته و به تو دیده‏دوخته‏ام، آماده دریافت لطف و بخشندگیت هستم. الها! چه گونه نومید گردم در حالی که تو امیدم هستی و چه‏گونه اهانت‏شوم درحالی که تکیه گاه و پشتیبانم می‏باشی... راستی اگر دعای عرفه امام حسین علیه السلام را با شناخت‏بخوانیم، تااندازه‏ای شیرینی و لطافت عبارت‏های عرفانی آن حضرت را لمس می‏کنیم; زیرا حسین خدارا می‏شناسد و او را نزدیک‏تر از «حبل الورید» به خود می‏داند، پس روش سخن گفتن‏با او و راز و نیاز کردن در پیشگاهش را خوب درک می‏کند و ما باید این سخنان رابخوانیم و تکرار کنیم و دقت نماییم و در معانیش غرق شویم و از یم عرفانش نمی‏برداریم، تا شاید نظر لطف خدا شامل حالمان گردد و پوششی از رحمت و مغفرتش بر آن‏همه گناهان و نافرمانی‏هایمان کشیده شود چرا که خداوند خود را به لطف و رحمت ورافت توصیف نموده، پس هرگز از خود نمی‏راند بنده‏ای را که در این روز شناخت، بابرشمردن گناه‏هایش، به سویش روی آورده و از مقام ربوبیش درخواست عفو و بخشش‏نموده است. آری! اگر پوشش او نبود رسوا می‏شدیم و اگر ابر رحمتش آنی بر سر ما نمی‏بارید،هلاک می‏گشتیم. اگر با تاییدات پنهانیش ما را یاری نمی‏کرد، شکست می‏خوردیم و اگرما را پناه نمی‏داد، پناهگاهی نداشتیم.
اگر خمینی، این بنده شایسته خدای، در او فانی نمی‏شد و جز او را نمی‏دید، نه‏انقلاب به پیروزی می‏رسید و نه مستضعفین رهایی می‏یافتند. و این راز موفقیت امام‏بود. این راز نهان بود که ملت ایران یک پارچه آوایی از صدای رسایش شدند و همراه‏او «لا اله الا الله‏» سر دادند و همسان با او مشت‏ها را گره کردند و همگام با اودر برابر جباران و ستمگران و ابرجنایتکاران ایستادند و تا «احدی الحسنیین‏»مقاومت و پایداری کردند، و قطعا هرچه پیروزی به دست آمد به خاطر صبغه اللهی‏انقلاب و راهبرش بود و مردم هم چون گام در گام او نهادند و خدا را مد نظر خویش‏قرار دادند، به این مقام والا دست‏یافتند و خداوند به آنها توجه کرد و دعایشان‏را مستجاب نمود و بر دشمنان غلبه‏شان داد. باز هم باید از خدا خواست و از درگاهش‏در این روز مبارک خاضعانه و متضرعانه درخواست نمود که این انقلاب الهی را تارسیدن صاحب اصلیش حضرت ولی الله الاعظم نگه دارد و لحظه‏ای این ملت‏خداجوی را ازرحمت گسترده‏اش دور نکند و از فتنه‏های زمان در امان دارد. آمین یا رب العالمین.

اکرم اکبرزاده ابراهیمی