تعیین سرعت مجاز در عالم سیاست

فرض كنید اگر در قوانین راهنمایی و رانندگی سرعت مجاز در مكان‌های مختلف از جمله بزرگراه‌ها، خیابان‌ها، میادین، كوچه‌ها و ... تعیین نمی‌شد و قانون در این مورد سكوت می‌كرد چه پیش‌آمدهایی ممكن بود رخ دهد؟
در این صورت هر راننده‌ای بنا به میل و طبع و نیز دلایل كاری و .... با سرعت دلخواه رانندگی می‌كرد یكی تند و یكی كند در آن شرایط هر كس می‌تواند براساس برداشت شخصی و نیز با توجه به سرعت خود دیگری را به داشتن سرعت زیاد و عدم احتیاط و یا كندروی متهم نماید یعنی برداشت شخصی ملاك می‌شود .
به عبارت روشن‌تر علاوه بر خطرهای زیادی كه پیش می‌آمد هر كس سرعت خود را ملاك و معیار مناسب تشخیص می‌داد و بر همین اساس هر كه از وی سبقت می‌گرفت را تندرو و هر كه جا می‌ماند را كندرو می‌نامید. حركت گروه‌ها و احزاب سیاسی ایران به سمت هدف و آرمان در قالب جبهه‌ها و ائتلاف‌ها دقیقا به این شكل است و از آنجا كه ملاك و معیاری برای تعیین میزان سرعت گروه‌های سیاسی وجود ندارد هر كس رفتار و حركت خود را ملاك و محك قرار داده و براساس آن دیگران را كندرو و یا تندرو می‌خواند و برای مدعای خود هم دلیل تراشی كرده و دیگران را به دلیل كندروی یا تندروی عامل شكست و ناكامی معرفی می‌كند. این امر یكی از مشكلات و دلایل اختلافات گروه‌های درون جنبش اصلاح‌طلبی است .
گروه‌هایی هستند كه چند گروه دیگر را متهم به تندروی كرده و بن بست و یا شكست اصلاحات را به دلیل رفتار آنان می‌دانند.همین گروه و طیف متهم به تندروی در جای خود، خویش را میانه‌رو و گروه اول را به كندروی و عدم حضور به موقع در صحنه ها محكوم می‌كند و شكست را به آنها نسبت می‌دهد.
این طیف همچنین طیفی دیگر را به رادیكالیسم، تندروی و طرح شعارهای ساختارشكن متهم می‌كند. گروه سوم هم كه بخشی از آنان در حال حاضر از اصلاحات عبور و طرفدار انقلاب‌های آرام و رنگی هستند و به واقع راه رادیكالیسم در پیش گرفته‌اند.‌ دو گروه اول را محافظه كار، كندرو، طرفدار وضع موجود، قدرت طلب و ... می‌خواند.
ملاحظه می‌شود كه در این میانه و ‌؟؟؟؟ بی معیار برداشت شخصی و گروهی ملاك قضاوت شده است، هر كس به توجیه رفتار خود می‌پردازد و دیگران را بر همان اساس كندرو و تندرو می‌خواند.
بنابراین اصلاح‌طلبان اگر می‌خواهند در مسیر موفقیت گام بردارند باید برای این معضل چاره‌ای بیندیشند، چه این امر یكی از عوامل اختلاف‌افكن این جبهه است.
وقتی برنامه و راه‌كاری وجود داشته باشد همه موظف می‌شوند براساس آن حركت كرده و واقعا مشخص می‌گردد تندرو كیست و كندرو كدام است، اما در این صورت و با این شرایط هر حزب و گروهی براساس میل ، اعتقاد و برداشت خود حركت و عمل می‌كند و دوباره شاهد تشتت و تفرق خواهیم بود.
اعتقاد راقم این سطور بر این است كه اگر حركت اصلاحی ‌با تدبیر بازیگران آن صاحب منشور و مانیفست گردد و همه گروه‌های اصلاح‌طلبی هم در تدوین آن سهیم باشند.
سپس آن‌ها را پذیرفته و براساس آن حركت نمایند این مشكل به حداقل می‌رسد نگارنده چندی پیش طی یادداشتی در همین روزنامه با عنوان سه نیاز حركت اصلاحی اهمیت و ضرورت تدوین مانیفست و منشور اصلاحی را یادآور شد اینجا باز هم تاكید می‌شود اگر منشوری وجود داشته باشد كه همه حول محور آن گردآیند و نیز مانیفستی تدوین گردد تا بر اساس آن حركت و عمل شود سرمرز افراط و تفریط مشخص می‌گردد و در آن صورت كندرو و تندرو، افراطی و تفریط‌گر معین می‌شوند و دیگر وضع اینچنین نخواهد بود كه هر كس براساس برداشت و فهم و نیز كنش و رفتار خود انگ افراط و تفریط به دیگران بچسباند. ‌
اصلاح‌طلبان اگر واقعا می‌خواهند به حركت اصلاحی جانی تازه دهند باید از اشتباهات و ضعف‌های گذشته درس گرفته و نسبت به رفع و ترمیم آن‌ها اقدام نمایند و به اصطلاح راه تكرار بر خطر ببندند كه مومن دو بار از یك سوراخ گزیده نمی‌شود. اینان اگر می‌خواهند این اتهامات تندروی و كندروی كه باعث اختلافات داخلی و دشمنی می‌شوند وجود نداشته باشند باید از طریق تدوین منشور و مانیفست این ضعف را ترمیم نمایند تا همه بر اساس آن رفتار و عمل نمایند.

نویسنده : محمد كاظم كرمی

منبع : روزنامه همبستگی