مولای عشق

شیعیان فخرشان علی است؛ عشق‌شان علی است. ما به این عشق نایاب و پایک می‌بالیم و عشق می‌ورزیم و مهر مولایمان را در دلهایمان همچون آسمان آبی می‌گسترانیم تا خورشید علی بر قلبمان بتابد.
از شهادت مولای عشق، ما زنده‌ایم و شیعه؛ از فخر شهادت امیر شیعیان سعادتمندیم.
آیا می‌توان باور داشت شمشیر زهرآگین کین؛ فرق دریای عشق را بشکافد؟! می‌توان باور داشت که خورشید را با شمشیر قساوت خاموش کرد؟!
خورشید نورانیتش را از گرمای وجود علی دارد؛ مگر می‌شود خورشید بی نام علی طلوع کند؟! دریا ابهتش را از امیر انس و جان به عاریه دارد.
آن هنگام که مولایمان با عشق پا به مسجد کوفه نهاد، می‌دانست که رفتنی است، می‌دانست که آخرین نماز و آخرین روزه‌ی ماه خدا را دارد.
از هنگام کودکی که با نام علی مأنوس شدیم؛ با عشق او بزرگ شدیم و با یاد او شبهای قدر را سر کردیم. اما دریغ و صد حیف که علی را نشناختیم. آری علی را آنطور که باید نشناختیم. اگر می‌شناختیم که اکنون اینگونه نبودیم؟!
مرحوم دکتر علی شریعتی می‌گوید؛«بارها گفته‌ام و باز تکرار می‌کنم که انسان امروز به شناخت علی نیازمند است، نه به محبت و عشق به او، زیرا عشق و محبت، بدون شناخت نه تنها هیچ ارزشی ندارد ، بلکه سرگرم کننده و تخدیر کننده و معطل کننده نیز خواهد بود.
علی را باید به مانند یک انسان بزرگ سرلوحه‌ و سرمشق و به عنوان یک عاشق واقعی بشناسیم. بیاییم علی را از نو بشناسیم، دوباره بشناسیم. علی واقعیتی است حقیقی.

محمد صفری

منبع : روزنامه جام‌جم