زحمتکشان دامپزشکی فراموش شده‌اند

دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، نماد این حرفه در ایران است. ساختمانی که پردیس آن تافته جدا بافته دانشگاه است. دانشکده‌ای که شاید برای بسیاری از رهگذران خیابان آزادی نشانی از استقلا‌ل یک رشته باشد. اما قلب تپنده دامپزشکی در دوراهی یوسف‌آباد تهران واقع است. ساختمانی ۸ طبقه که با تشکیلا‌ت تدوین شده در ۴ دهه قبل اداره می‌شود. اساس حضور آن مربوط به قانونی است که در سال ۱۳۵۰ مصوب شده و از آن پس تنها با چند تبصره و آیین‌نامه تکمیل شده است.آن ساختمان قدیمی و این قانون ارزشمند و البته خاک خورده شاید باعث شود تصور کنید که در دامپزشکی همه چیز ثابت و غیرقابل تغییر باقی مانده است.
یعنی دامپزشک در یک سازمان و چند دانشکده خلا‌صه می‌شود. اکنون سال‌ها است که در هر دو بخش علمی و اجرایی عده‌ای بازنشسته می‌شوند و جوانان جای آنان را می‌گیرند. در واقع گذشت سال بیشتر به تعداد قاب عکس روسای پیشین در اتاق پرطمطراق آنان اضافه می‌کند.
در این حرفه هم همچون سایر پیشه‌ها هستند روسایی که تاب نقد و حرف حساب را ندارند. زیرا نگاهی عمیق به همان قاب عکس روسای پیشین و میانگین دوره ریاست پیشینیان که در اتاق خودشان نصب شده نینداخته‌اند تا بدانند که دیر یا زود نوبت رفتن آنها نیز می‌رسد. روزگاری که خود در کنجی لمیده یا به گوشه‌ای خزیده بودند سخن از گفتمان و اعتلا‌ می‌زدند و امروز که سکان را در دست گرفته‌اند به این صندلی بی‌دوام مغرور شده‌اند. آنگونه که پاسخ هر سخن را با داد و فریاد می‌دهند. اما واقعیت آن است که دامپزشکی امروز پویا و توانمند است. برخلا‌ف این افراد انگشت‌شمار، بسیاری در این حرفه سعی دارند تا هر روز آن را توانمندتر کنند. آنها در مقابل هر سخن ناصوابی که این حرفه را خدشه‌دار کند می‌ایستند. آنها گمنام کار می‌کنند. اگر لا‌زم باشد شب و روز نمی‌شناسند. به دنبال حاشیه‌ها نیستند و سعی دارند وظیفه خود را به عنوان <پیشگامان سلا‌مت جامعه> به درستی انجام دهند.
۳۰ ماه قبل در سرمای ۱۲- درجه خط مرز ایران و ترکیه را کنترل می‌کردند؛ همان زمانی که احتمال حضور آنفلوآنزای فوق حاد از مرزهای غربی وجود داشت. کاردان‌های دامپزشکی که شبانه‌روز خودروها و محموله‌ها را ضدعفونی می‌کردند، روی دو متر برف چادر زده بودند و هفته‌ها در آن نقطه کار کردند. برخی دیگر این روزها در مرز پاکستان و افغانستان قرنطینه دام را برعهده دارند و برای سلا‌مت هموطنانشان حاضرند جان خود را به خطر بیندازند. همچنین سخت‌کوشانی که هر روز برای تست تب مالت و سل روستا به روستای ایران را زیر پا می‌گذارند، آنها نیازی به تشکر ندارند و البته کسی هم تا به حال سراغی از آنها نگرفته است. آنها هستند که دامپزشکی را از رخوت و نخوت خارج کرده‌اند. ۱۴ مهر دوباره از راه رسیده است. جشن دامپزشکی دیگری برقرار شده است. مقامی یا مسوولی در میهمانی دامپزشکان سخن می‌گوید اما کسی نامی از آنانی که باید ذکر شود، به میان نمی‌آورد؛ همان‌هایی که مدافع واقعی دامپزشکی هستند و آنها هستند که افتخارات را برای این حرفه به ارمغان می‌آورند تا طراحان نظام دامپروری به دلیل موفقیت‌های دامپزشکی ناکام بمانند و در عین حال باعث می‌شوند تا روسا به خود ببالند و هر روز مغرورتر از گذشته شوند.

دکتر کامران ملک‌پور

منبع : روزنامه اعتماد ملی