امیدها کجا هستند؟

مسابقات مقدماتی فوتبال المپیک پکن در قاره آسیا نیز پایان یافته و سه تیم استرالیا، کره جنوبی و ژاپن توانستند با اول شدن در گروه های سه گانه ۴ تیمی این پیکارها مجوز حضور در این رقابت های مهم را به دست آورند و به جایی برسند که ما نیز بسیار مایل بودیم به آن نایل شویم و بعضی بی تدبیری ها ما را از این مهم بازداشت.
یکی از این تیم ها دقیقا همانی بود که در مرحله نخست مقدماتی با ما همگروه و از دلایل اصلی حذف ما بود. استرالیا در شرایطی در گروه اول در دور نهایی انتخابی آسیا بالاتر از کره شمالی صدرنشین و صعودکننده شد که در مرحله اول نیز در تهران از ما تساوی صفر - صفر را گرفت و سپس در خاک خود، ما را ۱-۳ برد. استرالیا که توسط رابرت بان هدایت می شد، تیم فوق العاده ای نبود، اما تیم ملی امید ما به قدری بد و دیر و ناجور سازماندهی شده بود که نتوانست از قابلیت های خود به درستی استفاده کند و استرالیا و سوریه را پشت سر بگذارد و دو مجوز صعود را به آنان سپرد که برای فوتبال بالنده ما اسباب تاسف بود. دیر انتخاب کردن مربی و سپردن کار به وینکو بگوویچ، در حالی که وی آمادگی هدایت امیدهای ما را نداشت و ارایه بازی های پراکنده که نه برابر با توانایی های فنی ما بود و نه نشانگر مهارت های ذاتی آن، سبب شد تا امید ما کمتر از قابلیت های خود نتیجه بگیرد و افسوس عدم حضور ما در المپیک ها ۳۱ ساله شود و اگر در نظر بگیریم که المپیک بعدی در ۲۰۱۲ ( در لندن) خواهد بود، این حسرت به ۳۶ سال بالغ خواهد شد که رقم چشمگیری است.
▪ تدارک بهتر
تاسف بیشتر از آن رو است که سه تیم صعودکننده آسیا بیش از آن که از تیم ایران فنی تر و شایسته تر باشند، نان تدارک بهتر خود را خورده اند و اگر ما نیز برخوردی معقول با موضوع داشتیم، دچار این وضعیت نمی شدیم و امروز از وضع بهتری بهره می بردیم. تعدادی از نفرات تیم ملی امید مثل پولادی، امرایی، کلاه کج، روان خواه و مکانی اینک در لیگ ایران برای خود یلی هستند اما کسی نبود تا در زمان برگزاری دور اول مقدماتی المپیک آنها را ساماندهی کند و به درجه و مرتبه ای برساند که سزاوارشان باشد و پاداشی بر استعدادها و تلاش شان محسوب گردد.
کره جنوبی و ژاپن که با کسب رتبه اول در گروه های دوم و سوم در مرحله نهایی انتخابی آسیا مجوز صعود را گرفتند، تیم های فنی و توانایی هستند، اما از تیم امید ما چندان بهتر نیستند و آنچه آنها را به توفیق رساند، تدارک و برنامه ریزی بهترشان بود. بدیهی است که همسو با صعود به المپیک در فوتبال یک کشور تحول و پیشرفت قابل ملاحظه ای شکل می گیرد و امیدهای تازه ای به وجود می آید که می توان روی آن کار کرد و از اشتیاق به وجود آمده برای پیشرفت کل فوتبال کشور سود جست.
ما با برنامه ریزی اشتباه و اقدام دیرهنگام خود را از چنان توفیق و تحولی بی بهره ساختیم و واقعه ای را تکرار کردیم که در المپیک های قبلی(،۹۲ ،۹۶ ۲۰۰۰ و ۲۰۰۴) نیز شاهد بودیم و لابد فدراسیون فوتبال با دلایلی مثل تعلیق بودن این ورزش در زمان های تدارک و حضور کمیته انتقالی ( و نه یک فدراسیون ونهاد ثابت) در صحنه آن واقعه را توجیه خواهد کرد، اما تاریخ فقط به قضاوت نتایج حاصله بر خواهد خاست و نه به این که ما چه ها در چنته داشتیم و از آنها سود نجستیم و عدم کفایت و ناآمادگی برای بهره گیری از قابلیت ها بیش از آن که حسن باشد، عیب است.
▪ واقعه‌ای معمولی؟
حذف تیم های پرتوان عربی از اتفاقات جالب دور نهایی مقدماتی المپیک پکن در قاره آسیا بود و نام های عربستان، عراق و بحرین در این ارتباط به چشم می آیند. لابد عده ای خواهند گفت وقتی عراق تیم صاحب رتبه چهارم در المپیک آتن این بار حتی نتوانسته به المپیک برسد، حذف ما واقعه ای معمولی و قابل پذیرش است، اما چنین نیست زیرا به رغم درخشش عراق در المپیک ۲۰۰۴ و قهرمانی همان نسل در جام ملت های آسیا ،۲۰۰۷ فوتبال ما از آنها بالقوه بسیار بااستعدادتر و بهتر است و اصولا ناکامی یکی، ناکامی دیگری را توجیه نمی کند.
عدم راهیابی فوتبال ما به المپیک پکن در عین صعود سه تیمی که آشکارا از ما چندان با استعدادتر نیستند، خسران تازه ای است که از ضعف مدیریت در فوتبال ما برمی خیزد و بدتر آن که بیم آن می رود که این شکست، ناکامی آخر فوتبال مستعد ( اما فاقد تشکیلات قوی) ما نباشد. زیرا ساختارهایی که این ناکامی را پی ریخت، به قوت خود باقی است.
امروز حتی نمی توان پرسید که تیم ملی امید ما و امیدهای فوتبال ما کجا هستند. زیرا هیچ کس و منجمله کمیته انتقالی که در حال رفتن و فدراسیون جدید که در حال آمدن هستند، از این نکته اطلاعی ندارند و نمی دانند چرا تیم ملی امید به آن شکل(ناقص و دیر) تشکیل شد و به چه سبب پس از ناکامی، متفرق گشت و از یادها رفت.

وصال روحانی

منبع : روزنامه جوان