در حسرت فرصت های از دست رفته

چندین سال است كه فوتبال ما در رده های نوجوانان و جوانان در سطح و اندازه فوتبال بزرگسالان ما قرار نمی‌گیرد.
از قهرمانی ما در جوانان آسیا بیش از سه دهه می گذرد. در دورانی كه فوتبال آسیا آغشته به انواع مهر ها و تاریخ های تقلبی بود و میانمار (برمه) با یك تیم ثابت هشت سال در مسابقات جوانان شركت كرد و سه بار قهرمان شد، دیرزمانی است كه می گذرد. ما هم در رده جوانان قهرمان شدیم اما نه با تیم كاملاً پاك و بدون مسئله. در آن سالها برای فوتبال پایه اهمیت ویژه ای قائل بودیم.
مسابقات جوانان در سطح كشور در فرایند فوتبال استانی مثبت واقع شده بود. مدارس فوتبال داشتیم. امروز نسبت به گذشته مدارس فوتبال بیشتری داریم اما بی كیفیت و گاهی بی مسئولیت. چرا بازیكنان نوجوان و جوان در همان اوان زیر بیست سال مطرح نمی شوند؟ چرا دایی، كریمی، هاشمیان، رضایی و ... در سن بین بیست و سه تا سی سال مطرح می شوند؟ آیا پایه فوتبال سست نیست؟ آیا توجه به فوتبال زیربنایی ما كم نیست؟ آیا به دلیل ماندگاری رؤسای فوتبال بر مسند این رشته پرهیاهو، آنها بیشتر به نتایج ملی فكر نمی كنند؟
تیم نوجوانان ما را قبل از شركت در مسابقات نوجوانان آسیا و اعزام به سنگاپور یكی از امیدهای قهرمانی به حساب می آوردند. بازیهای آنها را كه نگاه می كردیم، از بقیه حریفان به مراتب بهتر، آماده تر، قوی تر و باانگیزه تر بودند. اما در دور اول ما تنها یمن را با یك گل شكست دادیم، به تاجیكستان باختیم و با عراق مساوی كردیم تا به ژاپن برسیم. نتایج دور اول نشان می داد كه این تیم از نظر فكری، قرار گرفتن در شرایط مسابقه، تزریق دانش فوتبال و شیوه آماده سازی روحی دچار مشكلات عدیده است وگرنه پتانسیل گروهی و فردی تیم بسیار عالی بود.
●ژاپن ۸ ایران ۷
(دو تیم در وقت قانونی و اضافه یك بر یك شدند)
تیم ایران كه با بخت و اقبال بلند از دور مقدماتی به یك چهارم نهایی رسیده بود، در برابر ژاپن یكی از مدعیان قهرمانی، دو چهره متفاوت طی دو نیمه داشت. نیمه اول را ژاپن به لطف آرامش بیشتر و بهتر دواندن توپ با یك گل از تیم ایران پیش افتاد. كاكتیانی با استفاده از ضعف یارگیری مدافعان ایران در رویارویی با دروازه بان ایران توپ را به تور رساند. شتابزدگی بازیكنان ایران توأم با اشتباهات در پاسكاری و فاصله فراوانی كه در بین سه خطوط تیم به چشم می خورد حتی برای یك بار هم به طور جدی نتوانست روی دروازه حریف خطر ایجاد كند.
تیم ایران نیمه دوم را متفاوت با نیمه اول برای جبران عقب ماندگی با سه تعویض شروع كرد. ثمره این تغییرات ایجاد تعادل در بازی و حملات متقابل بود. اگرچه هر حمله تیم ایران را ژاپن با حمله ای دیگر جواب می داد و چندین بار داود صوفیانی سنگربان شجاع ما مانع از دستیابی به گلهای بیشتر حریف شد اما تیم ایران مزد تلاشهای خود را در دقایق پایانی با گل زیبای جلال الدین علی محمدی گرفت.
ژاپن پس از دریافت گل بسیار كوشید تا شاید در اندك زمان باقی مانده وقت قانونی و وقت اضافه مانع از رفتن بازی به ضربات پنالتی شود، اما هوشیاری مدافعان و دروازه بان ایران این اجازه را از حریف چشم بادامی گرفت و تكلیف و سرنوشت بازی به ضیافت پنالتی ها سپرده شد. در ضربات پنالتی نیز تیم ایران به لطف چالاكی و تیزبینی سنگربانش چندین بار فرصت كسب پیروزی نهایی را به دست آورد، اما هر بار بازیكنان ایران بدون تمركز كافی و استرس زیاد موقعیت پیروزی بر حریف سخت كوش را به راحتی از دست دادند. ژاپن در عین ناباوری خود را در مرحله نیمه نهایی دید و ایران در حسرت صعود به مراحل بالاتر بازماند.

جهانگیركوثری

منبع : روزنامه همشهری