راه های احیای داستان ایرانی

«ما از داستان گویی چه قصدی داریم؟ چرا گفته می‌شود «برای فرزندانتان داستان بگویید»؟ چرا داستان این‌قدر مورد توجه همه حکمای دوران تاریخ، و از جمله اسلام است؟ چون داستان، در چهره قهرمان هایش، درس زندگی می‌آموزد. در داستان، هر انسانی می‌تواند کمال مطلوب‌ها و راه های زندگی خودش را پیدا کند. لذا چنانچه بنا شود راه غلط به ما نشان بدهد، از آن فلسفه خودش دور افتاده است و دیگر ارزش ندارد. بنابراین، باید روی این نقطه تکیه کرد، که بعضی از داستان ها ارزش ندارد. و اما، در همین «مثنوی» یا در «منطق‌الطیر» شیخ عطار، داستانهای زیادی وجود دارد. در همین «هزار و یک شب» معروف، ‌که دنیا را پر کرده، و گمان می‌کنم هر جایی که پای فرهنگ بشری رفته، اسم «هزار و یک شب» هم وارد شده است، داستان های بسیاری - از جمله «علاءالدین و چراغ جادو» و از این قبیل - وجود دارد.واقعا «هزار و یک شب»، مجموعه عجیبی است! پر است از داستان های خوب. یا همین «چهل طوطی؛» که البته روایت های مختلفی دارد و بعضی از روایت هایش خیلی شیرین‌تر و منطقی‌تر و متین‌تر است، و می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد.
ما از اینها می‌توانیم استفاده کنیم؛ و داستان هایشان را به زبان مناسبی درآوریم. چرا باید با وجود این مایه، از لحاظ فیلمنامه ‌نویسی و به اصطلاح زمینه‌های داستانی، وضعمان خوب نباشد؟!»

منبع : روزنامه رسالت