فن کلاب های مجازی

● وبلاگ های طرفداران خوانندگان
موسیقی سهم عمده ای از استفاده اینترنت در ایران را به خود اختصاص داده است. سایت هایی که آهنگ های روز ایران و جهان را به رایگان و البته به صورت غیرقانونی در اختیار کاربران می گذارند بسیارند. قبل از ایجاد این سایت ها زمانی که سرعت اینترنت و آشنایی و مهارت کاربران کمتر بود، بودند سایت هایی که تصویر خوانندگان و آلبوم های آنان را به مخاطب تشنه و دور از زندگی آزاد عرضه می کردند.
سالها از کوچ دسته جمعی هنرمندان به خارج از ایران می گذشت. سال های بی خبری، سال هایی که تنها گاهی حرفی و شایعه ای از هنرمندان به گوش می رسید و ارتباط با آنان به امری ناممکن تبدیل شده بود. نوارهای کپی شده با بدترین کیفیت، عکس هایی که از روی جلد نوارهای اصلی فتوکپی شده بود، انتظار برای حضور خوانندگان در مصاحبه های رادیو های خارجی، تلاش برای تماس با آن رادیو با هزار ترس و لرز و حسرت چند ثانیه صحبت با ستاره محبوب.
اما اینترنت چیز دیگری بود. جستجوی وب براساس کلمات تبدیل به ابزار مورد علاقه ایرانیان شد و سهم عمده ای از این جست و جو های شبانه روزی را نام هنرمندان مطرح به خصوص خوانندگان به خود می داد.
با رشد نسبی استفاده از اینترنت در ایران، خوانندگان و شرکت های تولید کننده موسیقی ایرانی مانند آونگ و کلتکس رکوردز و سپس دیگران سایت های خود برای راه اندازی کردند. این اتفاقی بود شگفت انگیز. از این پس به راحتی می شد از تاریخ دقیق انتشار آلبوم در بازار مطلع شد. می شد جلد آلبوم را همانگونه که هست دید. می شد نام آهنگساز، تنظیم کننده و ترانه سرا را دانست و از همه اینها مهمتر به سادگی می شد با خوانندگان محبوب ارتباط برقرار کرد. هرچند گاهی نامه های اینترنتی بی پاسخ می ماند اما با پیگیری می شد به پاسخ رسید. بگذریم از اینکه هنوز سایت بسیاری از فعالان طراز اول این عرصه در شان آنان نیست و هیچگونه فعالیتی نمی کند و بسیاری از هنرمندان سایتی ندارند و برخی نیز تنها به ثبت دامین و تابلوی Under Construction کفایت کرده اند. اما همین تعداد از هنرمندان که اینترنت را محلی برای فعالیت قرار داده اند نیز غنیمت است.
روزهای اوج گیری اینترنت مصادف شد با ظهور مجدد موسیقی پاپ در ایران و این نسل نو ظهور بیشترین بهره را از اینترنت برد. تماس های مستقیم با ترانه سرایان ، خوانندگان و آهنگسازانی که سال ها به جز نامی از آنها نمی شنیدیم و هرگز باورمان نمی شد روزی بشود از آنها برای ارائه کارهای تازه یاری خواست.
ظهور وبلاگ نویسی در اوایل دهه ۸۰ شمسی، تشنگان موسیقی به نحو دیگری از این رسانه تازه استفاده کردند.
چیزی که بیشتر در بین این وبلاگ ها به چشم می خورد، وبلاگ های هواداران یک خواننده و بعضا یک ترانه سرا یا اهنگساز است. بسیاری از این وبلاگ های از دل گروه هایی که در سایت یاهو قابل ایجاد بود ظهور کردند. وبلاگ هایی که به صورت نوعی «فن کلاب» در آمده است. وبلاگ های هواداران داریوش و ابی بیشترین تعداد این وبلاگ ها را به خود اختصاص داده اند و در کنار آنها می توان به وبلاگ هایی که به کارهای ستار، معین، منصور،فرید زلاند،گوگوش،اردلان سرفراز،جنتی عطایی،سیاوش شمس و ... می پردازند اشاره کرد.
سایت های رسمی هنرمندان اغلب سایت های فعالی نیستند. اخبار فعالیت ها و برنامه های هنرمندان، مصاحبه های آنان با رسانه های مختلف، اطلاعات تکمیلی درباره آلبوم های جدید و اطلاعات دیگری که باید از طرف هنرمند به طور رسمی گفته شود تا درباره آنان جای هیچ شک و شبهه ای نباشد به طور منظم روی سایت قرار نمی گیرد. در این بین وبلاگ های هواداران هنرمندان علاوه بر نقشی که در سازماندهی و ارتباط هواداران با یکدیگر ایفا می کنند، به نوعی جور کم کاری سایت های هنرمندان را نیز می کشند.
شاید به همین دلیل باشد که بالای برخی از این وبلاگ ها عنوان «وبلاگ رسمی» فلان هنرمند دیده می شود. که این در صورتی درست است که خود هنرمند اقدام به نوشتن آن کند و یا متن هایی که برروی آن قرار می گیرد توسط خود او تائید شده باشد و امضای او پای هر مطلب باشد. گاهی گردانندگان وبلاگ های هواداران مورد تائید هنرمند مورد علاقه قرار می گیرند که در این مواقع وبلاگ عنوان «وبلاگ رسمی هواداران» را یدک می کشد. در این مواقع نویسندگان وبلاگ باید مراقب باشند تا این مکان را با وبلاگ شخصی خود اشتباه نگیرند. آنچه می نویسند باید برآیند نظر هواداران باشد.
هرچند گاهی برخی از این وبلاگ ها تلاش می کنند تا هنرمند محبوب خود را برتر از رقیبان نشان دهند و درباره دیگران با دیدی غیر منصفانه قضاوت می کنند، بسیاری از وبلاگ های هواداران فعالیت های مفیدی دارند و به درستی از وظایف چنین وبلاگی مطلعند. مصاحبه با هنرمندان، انعکاس نظرات هنرمند درباره موضوعات روز، بحث و تبادل نظر درباره آثار هنرمند از جمله فعالیت هایی است که این وبلاگ ها را متفاوت از سایرین کرده است.

منبع : دو هفته نامه فریاد