امید دل

به کوی رضا جان صفا می‌پذیرد
دل اینجا فروغ خدا می‌پذیرد
تو ای بینوا رو به سوی رضا کن
که این پادشه، خوش گدا می‌پذیرد
به پابوس او رو که زوار خود را
سر خوان جود و عطا می‌پذیرد
بود رحمتش بیکران مثل دریا
هم آلوده، هم پارسا می پذیرد
بود عام، دلجویی بی‌دریغش
که هم غیر و هم آشنا می‌پذیرد
اگر دردمندی بیا بر در او
که هر درد اینجا دوا می‌پذیرد
امید دل من، به من کن نگاهی
که دل از نگاهت صفا می‌پذیرد
بخواه از خدا تا ببخشد گناهم
که تو هر چه خواهی خدا می‌پذیرد
در آتش بسوزان، «شفق» هر هوا را
که جانان دل بی‌هوا می‌پذیرد

مرحوم استاد محمدحسین بهجتی «شفق»

منبع : روزنامه رسالت