شان نزول سوره والعادیات

۱) وَ الْعادِیاتِ ضَبْحاً.
۲) فَالْمُورِیاتِ قَدْحاً.
۳) فَالْمُغِیراتِ صُبْحاً.
۴) فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً.
۵) فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً.
۶) إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ.
۷) وَ إِنَّهُ عَلی ذلِكَ لَشَهِیدٌ.
۸) وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ.
۹) أَ فَلا یَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِی الْقُبُورِ.
۱۰) وَ حُصِّلَ ما فِی الصُّدُورِ.
۱۱) إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَخَبِیرٌ.
□□□
۱) سوگند به مادیانهائی كه با همهمه تازانند،
۲) و با سم‏[های‏] خود برق [از سنگ] همی جهانند،
۳) و صبحگاهان هجوم آرند،
۴) و با آن [یورش‏]، گردی برانگیزند،
۵) و بدان [هجوم‏]، در دل گروهی درآیند،
۶) كه انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است‏،
۷) و او خود بر این [امر]، نیك گواه است‏.
۸) و راستی او سخت شیفته مال است‏.
۹) مگر نمی‏داند كه چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد،
۱۰) و آنچه در سینه ‏هاست فاش شود،
۱۱) در چنان روزی پروردگارشان به [حال‏] ایشان نیك آگاه است‏؟
□□□
در شأن نزول این سوره گفته‌اند كه اهل «وادی یابس» دوازده هزار سوار جمع شدند و با یكدیگر متحد و هم قسم شدند كه پیامبر و امیرالمؤمنین را بكشند و معاهده نمودند و معاهده نمودند كه از جنگ فرار نكنند تا فتح نمایند یا تمامی كشته شوند. جبرئیل موضوع را به پیامبر خبر داد و حضرت، ابوبكر را با چهار هزار سوار مأمور سركوبی آنها فرمود و دستور داد كه اسلام را بر آنها عرضه دارد. اگر قبول ننمودند مردان آنها را بكشد و زنان و فرزندان آنها را اسیر كند و اموالشان را غارت و دیارشان را ویران نماید و ابوبكر به سوی آنها روانه شد و چون نزدیك گردید دویست سوار از آن گروه مسلح بیرون آمدند و مسلمانان را تهدید نمودند و ابوبكر جرأت جنگ با آنها را ننمود و به نهی مجاهدین از مخالفت با پیغمبر، اعتنا نكرد و مراجعت نمود. پیامبر ملول گشت و عمر را رئیس قشون فرمود و دستور سابق را به او داد و به جانب آن قوم روانه فرمود و آنها معاملهٔ سابق را با او تكرار كردند و او هم مانند ابوبكر ترسید و نزدیك بود زهره‌اش آب شود و به جانب مدینه فرار نمود.
بار دیگر پیامبر امیرالمؤمنین را مأمور به جنگ با آنها فرمود و او با گروه كثیری از مهاجر و انصار شبانه به سوی دشمن حركت كردند و صبح گاهان دشمن را در محاصره خویش گرفتند. اول اسلام را بر آنها عرضه داشتند و چون نپذیرفتند زنان و فرزندانشان را اسیر كردند و اموالشان را به غنیمت گرفتند. این آیات قبل از اینكه امیرالمؤمنین و سپاهیانش به مدینه برسند بر پیامبر نازل شد و حضرت با گروه زیادی از اهل مدینه به استقبال آنها رفتند و پیامبر میان دو چشم امیرالمؤمنین را بوسید .

منبع : مجمع‌ جهانی شیعه‌شناسی