لوکوموتیوران - Il Ferroviere

سال تولید : ۱۹۵۶
کشور تولیدکننده : ایتالیا
محصول : کارلو پونتی
کارگردان : پی‌یترو جرمی
فیلمنامه‌نویس : آلفردو جانتی، لوچیانو وینچنتسونی، انیو د کونچینی و جرمی، برمبنای داستانی نوشته جانتی.
فیلمبردار : لئونیدا باربونی و آیاچه پارولین.
آهنگساز(موسیقی متن) : کارلو روستیکلی.
هنرپیشگان : جرمی، لوئیزا دلا نوچه، سیلوا کوشینا، سارو اورتسی، رناتو اسپتسیالی و کارلو جوفره.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۱۶ دقیقه.


خانواده سرکش و نافرمان "مارکوچی" (جرمی)، لوکوموتیوران زحمتکش و بردبار، زندگی ساده او را که وضع مالی خوبی ندارد، به مخاطره می‌اندازند. او زمانی که متوجه می‌شود دخترش، "جولیا" (کوشینا)، از مردی باردارشدهاز او می‌خواهد تا با مرد ازدواج کند؛ اما دختر نمی‌پذیرد و با مرد دیگری فرار می‌کند. مردی که قصد خودکشی دارد، خود را جلوی قطار پرت می‌کند و "مارکوچی" آشفته که شرایط روحی بدی دارد، مرد را زیر می‌گیرد. بدشانسی‌‌هایش ادامه دارد و بی‌میلی به کارش در پی تنزل درجه او که حالا باید روی قطار باری کار کند، برمشکلات قبلی‌اش می‌افزاید. گوئی دیگر تنها پسرکوچکش به او محبت دارد. روح "مارکوچی" از ناملایمات درهم شکسته است. او به نوشگاهی می‌رود تا کنار دوستانش خاطرات خوش گذشته را زنده کند و زمانی که با استقبالی گرم روبه‌رو می‌شود، سکته‌ای به او دست می‌دهد...
٭ نمونه‌ای تحریف شده از سینمای نئورآلیسی (اگرچه خود جرمی بارها خودش را از مکتب نئوآلیسم مبرا دانست). این‌جا عوامل نمایشی سینما آمریکا با مقادیری رنگ و لعاب به اصطلاح ملی (در حد نمایش نوش‌خواری در کافه و پرداختن به مشکلات رابطه‌های خانوادگی و نسل جوان) به کار گرفته می‌شود تا همان نتیجه‌ای به دست بیاید که فیلم‌سازان بی‌ادعای هالیوودی مدت‌ها بود به دست آورده بودند (و آن چیزی جز هدف اولیه و اساسی رسانه سینما، یعنی سرگرم کردن مردم نیست) متأسفانه جرمی در فیلم‌سازی متنفن، حتی به خوبی کارگردان نظیرش، ویتوریو دسیکا نیست که خصایص کاری ویژه خود را داشته باشد. اواز این‌جا و آن‌جا نمونه‌هائی برمی‌دارد و تحریف می‌کند تا رمانتیسمی آبکی تحویل بدهد. به‌طور مثال، تمام مایه‌ قطار و راه‌آهن را از ژان رنوار (استادی که چند سال جلوتر از خود ایتالیائی‌ها با فیلم تونی، ۱۹۳۵، به استقبال نئورآلیسم می‌رود) و فیلم مشهورش، حیوان آدم‌نما (۱۹۳۸)، الگوبردرای می‌کند. با این همه، فیلم خالی از موضع‌گیری‌های سیاسی / اجتماعی صریح و آزارنده است و تا حدودی حکایت از موفقیت فیلم‌ساز در دست‌یابی به روایتی یک دست می‌کند.