تستهای شنوایی

اگر شما به سختی صحبتها را می‌شنوید و یا اگر در محیط پر سروصدا كار می‌كنید، ممكن است پزشك تستهای شنوایی را پیشنهاد كند. او ممكن است آزمایشهای اولیه را جهت جراحی انجام دهد و شما را به یك متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع دهد. بعضی تستها نوع افت شنوایی را مشخص می‌كند در حالیكه سایر تستها چگونگی فركانسهای مختلف و شدت اصواتی كه شما می‌توانید بشنوید را بررسی می‌نمایند. اگر صحبت كردن بچه‌ها به تاخیر بیفتد باید آنها بطور منظم تست شوند.
تستهای اولیه:
برای افتراق افت شنوایی هدایتی (كه ناشی از اختلال در گوش خارجی یا میانی است) از افت شنوایی حسی عصبی (كه بواسطه اختلال در گوش داخلی یا اعصابی كه شنوایی را به مغز منتقل می‌كنند) از یك دیازون استفاده میشود.
تست وبر Weber test:
یك دیاپازون مرتعش روی پیشانی و جلوی سر گذاشته میشود. اگر شما افت شنوایی هدایتی داشته باشید صوت در گوش مبتلا بلندتر شنیده میشود. در افت حسی عصبی صدا در گوش كه كمتر اختلال دارد، بهتر شنیده میشود.
تست رینه لRinne test:
یك دیاپازون موتعش نزدیك گوش نگه داشته
میشود و سپس روی استخوان پشت گوش گذاشته میشود. اگر صداها در حالت دوم بهتر شنیده شود، شما افت شنوایی هدایتی دارید. اگر در حالت اول بهتر شنیده شود این گوش سالم است یا اینكه افت شنوایی حسی عصبی است.
شنوایی سنجی Audiometry:
این تست بلندی صوتی را كه می‌شنوید را اندازه‌گیری می‌كند. اصوات با فركانسهای مختلف در یك لحظه از طریق headphone (گوشی) به یك گوش منتقل میشوند. برای هر فركانس، شدت صوت تا زمانیكه شنیده شوند، زیاد شده و نتایج ثبت میشوند. تست با یك بلندگو كه روی استخوان پشت گوشی گذاشته میشود، تكرار می‌گردد.
تمپانومتری Tympanometry:
تمپانومتری
۱ می‌تواند اطلاعات مفصلی را درباره حركات پرده و استخوانهای گوش میانی در پاسخ به صدا فراهم كند. این تست برای اثبات علت افت شنوایی هدایتی و اغلب در كودكان بعلت اینكه به پاسخهای آنها اعتماد نمیشود، استفاده میشود.

منبع : پایگاه الکترونیکی خدمات پزشکی ایران