رم و آرسنال راه به کجا می برند ؟

امسال هم همچون سال های گذشته دو باشگاه آرسنال و رم نتوانستند به فینال اروپا راه پیدا کنند. شاید جای سوال پیش بیاید که چرا این دو باشگاه مورد بحث قرار گرفته اند. پاسخ این است که جالوروسی ها و تفنگداران از جهات زیادی شبیه یکدیگر عمل می کنند و شاید بتوان این دو را از بهترین های فوتبال اروپا خواند. بارسا نیز اگر دچار افت های اخیر نمی شد می توانست در کناراین دو عرض اندام کند. فوتبالی که آرسنال و رم ارایه می دهند پر است از پاس و حرکت و فوتبال تک ضربه ای، فوتبالی که تحسین همگان را در سراسر قاره سبز برانگیخته است. این دو باشگاه بیشتر برکیفیت متمرکز شده اند. رمی ها صرف نظر از قهرمانی در جام حذفی از سال ۲۰۰۱ که قهرمان اسکودتو شدند دیگر نتوانستند نقش آفرینی کنند در حالی که آرسنالی ها نیز از سال ۲۰۰۵ که در جام حذفی در ضربات پنالتی منچستریونایتد را از سد راه برداشتند نتوانستند افتخاری به کارنامه بیفزایند و از سال ۲۰۰۴ نیز قهرمانی شان در لیگ برتر طلسم شده است.
هر دوی این تیم ها دچار ضعفی فاحش در به ثمر رساندن گل های سریع شده اند و باعث تاسف است که هر دو با آغاز خوبی که در بازی هایشان دارند نمی توانند آنچنان که باید گل های زیادی به ثمر برسانند. تیم های ونگر و اسپالتی فاقد یک مهاجم خوب برای هنرنمایی درمنطقه پنالتی هستند، مهاجمی که ضربه اش قطعا وارد دروازه شده و حریف را ناامید کند.
البته رم تا به امروز به کاپیتان فرانچسکو توتی می بالد ، ستاره ای که کل دوران حضورش با پیراهن جالوروسی غرق افتخار بوده چه در نقش مهاجم نوک حمله و چه به عنوان یکی از گزینه های ۴ تایی خط حمله. از طرفی تیم تحت رهبری آرسن ونگر به ندرت دارای یک مهاجم خوب و تمام کننده بوده و معمولا به نواختن گل های نه چندان دلچسب مشهور شده است. کار به جایی رسیده که آن تیم سال ۲۰۰۴ که آنها را شکست ناپذیرها می خواندند دیگر وجود ندارد چرا که آرسنال آن سال امثال فردی لیونبرگ و روبر پیرس را داشت اما تیم امروزی به عبارتی نمی تواند گل بزند. ستارگانی که از آنها نام بردیم هرکدام می توانستند طی یک فصل ۲۰ گل به ثمر برسانند و با اینکه در خط میانی عرض اندام می کردند اما تمام کننده های منحصربه فرد استادیوم هایبری نام گرفته بودند.
جانشینان این دو ستاره که الکساندر هلب و توماس روسیسکی می باشند چندان جای تعریفی نداشته و توانسته اند ۱۳ گل در دو فصل به ثمر برسانند. امانوئل آدبایور برخلاف اسم و رسمی که برای خود برهم زده از هر ۳ پاس گل یکی را راهی دروازه می کند. البته نباید منکر این قضیه شد که فان پرسی و ادواردو اگر خیلی سرحال باشند می توانند حرفی برای گفتن داشته باشند. سراغ سری A برویم. قطعا رمی ها در فصل جاری موقعیت های زیادی را از دست دادند و درنتیجه امتیازاتشان تا اینجای فصل چندان جالب نیست.
باخت اول فصل آنها مقابل امثال یوونتوس و فیورنتینا باعث شد که به کلی از کورس رقابت عقب بمانند. حتی مصاف آنها در رقابت های اروپایی نیز نشان از آن داشت که رم افت شدیدی دارد. جالوروسی ها درمرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا توسط منچستریونایتد حذف شدند و تمام منتقدان مدعی بودند که شاگردان اسپالتی به وضوح فرصت ها را از دست دادند تا امیدهایشان برای تکیه زدن به قله افتخار اروپا رنگ ببازد خصوصا در نیمه اول این مرحله. آرسنال هم دست کمی از رمی ها نداشته و مقابل لیورپول بسیار ضعیف عمل کرد اما برخی ها ضعف توپچی ها را به اشتباهات داوری نسبت دادند.
سراغ انگیزه قهرمانی در دو تیم برویم. دو تیم لیورپول و منچستریونایتد جزو پرافتخارترین های انگلیس هستند. در ایتالیا نیز یوونتوس و میلان این افتخار را دارند. آرسنال و رم نیز به ترتیب پشت سر باشگاه های مذکور قرار می گیرند. این دو باشگاه نسل به نسل ضعف را مشاهده کرده و روحیه مبارزه طلبی و قهرمانی را از دست داده اند. شاید برخی ها مشکل مدیریتی را علت این ناکامی ها بدانند اما حتی اگر مدیری قابل و خارجی هم مالکیت باشگاه ها را در دست گیرد تغییری در روحیات اعضای تیم مشاهده نمی شود مگر اینکه خود آنها تلنگری بخورند و درصدد جبران برآیند.
برخی ها می گویند پول کمی که آرسنال و رم در فصل نقل و انتقالات صرف می کنند علت ناکامی آنهاست اما واقعیت اینجاست که با همین پول های کم نیز این دو باشگاه توان رقابت با غول های فوتبال را دارند. رم که در کل بودجه فراوانی برای خرید ستاره نداشت آرسنال هم به پیشنهاد آرسن ونگر جوان گرایی را در ترکیب تیم پیاده کرد. این رویه فعلا که در رقابت های اروپایی جواب نداده و باید منتظر پایان فصل شد و دید که توپچی ها چه جایگاهی در جدول لیگ برتر کسب می کنند. آرسنال در واقع فاقد یک لیدر خوب است منظور همان پاتریک ویه را در قلب خط میانی تیم است به شرطی که امثال سول کمپل یا تونی آدامز در میانه خط دفاعی به ایفای نقش بپردازند. شاید مانوئل آلمونیا همان سنگربانی نباشد که آرسنال به واقع به او نیاز دارد و ویلیام گالاس برازنده بازوبند کاپیتانی توپچی ها نباشد. اما رم در این مقوله فراتر از باشگاه انگلیسی است. جالوروسی ها ستارگان خوبی در نقاط مختلف زمین دارند اما متاسفانه همین چهره ها گهگاه می درخشند و وقتی همین ها مقابل اینتر یا منچستریونایتد به میدان می روند به وضوح ضعف آنها را مشاهده می کنید. خب، سراغ سرمربی ها می رویم. هم ونگر و هم اسپالتی ایده آلیسم هستند و هردو استعداد فوق العاده ای در یافتن مهره دارند. زمانی که با بازیکن خوبی روبرو می شوند به سرعت پی به توانایی هایش می برند.
هر دو استیل مشابهی دارند و دوست دارند آن را ادامه بدهند کاری به این کارها هم ندارند که مقابل چه حریفی به میدان می روند. البته لوچانو بسیار زیرک تر از ونگر فرانسوی است. با این حال هر دوی این مربیان پرآوازه تمایل دارند که با استیل پیروز شوند، مساوی کنند یا ببازند. تاریخ به ما ثابت کرده که همیشه رئالیسم بر ایده آلیسم غلبه می کند و تمام تیم های بزرگ لازم است این نکته را آویزه گوش کنند که چطور می توان بازی های ناجوانمردانه را برای همیشه از یاد برد. البته قیاس میان رم و آرسنال را می توان بیش از این ادامه داد. در فوتبال امروز که مهارت تحت الشعاع قدرت شده بسیار زیباست که دو تیم اروپایی را روی غلتک اولیه شان یافت.

حورا شکیبی ممتاز

منبع : روزنامه جوان