پزشکان و ایمان مذهبی بیماران

در حالی كه بررسی های قبلی در آمریكا نشان داده بود كه ۹۰ درصد پزشكان معتقدند كه صحبت كردن با بیماران در مورد ایمان مذهبی مفید است، نتایج یك تحقیق جدید نشان می دهد كه تنها نیمی از پزشكان آمریكایی عملاً به این كار اقدام می كنند.
به گفته دكتر هارولد جی كونیگ، رئیس مركز مطالعات دینی‎/ روحانی و بهداشت در دانشگاه دوك این نتایج تعجب آور است زیرا در حال حاضر بسیاری از دانشكده های پزشكی در آمریكا موضوعات روحانی را در برنامه های درسی خود وارد كرده اند و در بیمارستان ها و خانه های پرستاری شرح حال روحانی بیمار به عنوان بخشی از تاریخچه پزشكی او ثبت می شود. در تحقیقی كه دكتر فار ای كورلین در مورد ۱۱۴۴ پزشك در آمریكا انجام داده، ۲۰ درصد پزشكان اظهار كردند كه در صورت تقاضای بیماران همراه آنها به دعا كردن می پردازند. به گفته دكتر كورلین استادیار بخش داخلی عمومی در مركز اخلاق پزشكی و بالینی مك لین در دانشگاه شیكاگو مسأله فوق به یكی از بحث برانگیزترین موارد در متون پزشكی بدل شده است.این تحقیق كه در شماره ماه مه مجله Medical Care به چاپ رسیده است، بیانگر مباحثه ای مداوم در مورد نیاز به بحث های روحانی حین درمان پزشكی است. موضوع مورد بحث مسأله آزادی مذهبی یا شفای معجزه آسا نیست، بلكه بحث در این است كه چگونه اصول مذهبی مورد قبول بیمار بر تصمیم گیری های او در مورد بیماری، مراقبت های پزشكی و مرگ اثر می گذارد، پرسش این است كه با توجه به ماهیت حرفه پزشكی پزشكان تا چه حدی می توانند در این راه با بیماران همراهی كنند.به گفته او برخی افراد دخالت پزشك در این حوزه را اگر تنها برای تعیین كردن نوع مراقبت هایی باشد كه بیمار با توجه به اعتقاداتش آنها را می پذیرد، جزو ضروری كاركرد پزشكی می دانند، اما برخی دیگر كندوكاو پزشكان در مورد اعتقادات بیماران را تجاوز به حیطه خصوصی بیماران به حساب می آورند.اما به گفته دكتر كورلین اختلاف آراء تنها در مورد حدود حرفه پزشكی نیست. افراد ارزش های مورد قبولشان را به حوزه سلامت و بیماری وارد می كنند و بنابر این لازم است كه در این مورد اطلاعاتی كسب شود.در تحقیق فوق ۷۶ درصد پزشكانی كه خود را كاملاً مذهبی معرفی كرده بودند، با احتمال بیشتری نسبت به ۲۳ درصد پزشكانی كه كمتر مذهبی بودند، از بیماران در مورد اعتقاداتشان سؤال می كردند.
اما به نظر دكتر كونیگ نباید اعتقادات بیماران در كانون توجه قرار گیرد. بیماران اغلب، مانند پزشكان، از بیان علنی اعتقادات خود احساس ناراحتی می كنند. اما به نظر او هنگامی كه موضوع مراقبت هایی مانند روان درمانی، بارداری و بیماران لاعلاج مطرح است. لازم است پزشك بداند كه بیمار چه می خواهد و چه نوع مراقبت هایی را خواهد پذیرفت.
او می گوید: پزشك باید تنها آن را از بیمار كسب كند كه مربوط به مراقبت پزشكی بیمار باشد. وظیفه پزشك مذهبی تر كردن بیماران نیست پزشك تنها باید از چیزهایی كه بر سلامت بیمارش تأثیر می گذارد آگاهی داشته باشد. همان طور كه پرسیدن از سابقه سیگار كشیدن یا سایر عادات زندگی بیمار كه پزشك آگاهی از آنها را از لحاظ سلامتی مفید می داند نامناسب نیست. پرسیدن از اعتقادات بیمار با توجه به تأثیری كه در اقدامات پزشكی دارند نامناسب نخواهد بود. اما دعا كردن همراه با بیماران به عقیده كونیگ مسأله ای كاملاً متفاوت است و خارج از وظایف حرفه ای پزشك است. برخی بیماران با توجه به اعتقاداتشان به دعا كردن به همراه یك پزشك اهمیت می دهند و از پزشك تقاضای انجام آن را می كنند، در چنین صورتی به گفته كونیك، پزشك می تواند به جای این كار موافقت كند كه تنها هنگام دعا كردن بیمار حضور داشته باشد یا از یك كشیش بخواهد در چنین مراسمی با بیمار همراهی كند.تحقیقات نشان داده است كه بیمارانی كه با اعتقادات مذهبی شان تعارضی ندارند نسبت به آنهایی كه به خاطر بیماری شان دچار تعارض اعتقادی شده اند، پیامدهای بالینی بهتری از لحاظ بهبودی دارند. مسأله مهم این است كه خود بیمار مسئولیت این حوزه بسیار حساس را به عهده دارد اما پزشك نیز نمی تواند از زیر بار آن شانه خالی كند.

هلث دی نیوز/ترجمه: علی ملائكه

منبع : روزنامه همشهری