مسئله ای بنام حفاظت از رئیس جمهور

حدود یک ماهی از نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاریها که با همت وزارت ارشاد و در محل مصلای تهران برگزار گردید می گذرد . بر این باور بودم که اشاره به موضوعی که بخشی از اشارات مطلب بدان باز می گردد و مدتی از آن گذشته صحیح نیست ، اما با دیدن بیلبوردهای تبلیغاتی این جشنواره (پس از این مدت ) در سطح شهر احساس کردم این اشارات بلامانع می نمایاند.
در روز پایانی ( که بجای شنبه ، یکشنبه در نظر گرفته شد ) نمایشگاه میزبان جناب آقای دکتر احمدی نژاد ریاست محترم جمهوری بود. دیداری تاریخی که گلایه های آن هنوز از دل اصحاب رسانه و مطبوعات ( از نوع روزنامه ها و خبرگزاریهای رسمی ) پاک نشده است و در اینجا قصدی برای پرداختن به این موضوع نیست . چنانچه مستحضرید حضور رئیس جمهور به عنوان بالاترین مقام اجرایی کشور از حیث امنیت ، حیثیت و حفظ اقتدار نیازمند تدابیر و اقتضائات خاصی است. من به عنوان خبرنگار بارها شاهد حضور ریاست جمهوری اسلامی در مناسبت های مختلف و متعدد بوده ام و اما این بار وقایع پیرامون این اتفاق آنقدر ستوه آورنده بود که علیرغم ارادت قلبی و حمایت سیاسی از دکتر احمدی نژاد به این دلیل که ممکن است خود ایشان بر این مسئله واقف نباشند، به بیان این کلمات پرداختم. بطور تقریبی همه برنامه ها ، مناسبت ها و جلساتی که خارج از پاستور میزبان رئیس جمهور می شود، با تدابیر خاصی مواجه خواهد بود. بدین صورت که تمامی حاضران و شرکت کنندگان قبل از ورود به محل برگزاری که از حداقل ۱۲ ساعت قبل در اختیار تیم ویژه حفاظت قرار دارد ، وسایل خود را – شامل کیف دستی ، موبایل و ... – به نماینده تیم حفاظت تحویل می دهند و پس از عبور از گیت الکترونیکی و سپس بازدید بدنی در صورت داشتن کارت مخصوص شرکت در برنامه اجازه ورود می یابند. گاهی نمایندگان تیم حفاظت وسایل دریافتی را در یک مینی بوس و یا ون که از نهاد ریاست جمهوری منتقل می شود قرار می دهند، و گاهی فضایی در همان محل به این مسئله اختصاص می یابد.
جشنواره مطبوعات در روزهای پایانی شاهد بارش باران زیبای پائیزی بود و همین مسئله موجبات آغشته شدن زمین به گل و لای را فراهم آورد. دوستان بزرگوار و زحمتکش تیم حفاظت ، فضایی را در خارج از نمایشگاه ( محوطه مصلا) که تنها مسقف به پارچه برزنتی بود به این مسئله اختصاص داد و کیف ، وسایل و موبایل شرکت کنندگان را بدون هیچ تدبیری ( در هر صورت اکثر این افراد خبرنگار و روزنامه نگار بودند ودر میان لوازم شان ، دوربین ، لپ تاپ، وسیله ضبط صدا و ... وجود داشت) بر روی زمین ( که روکش آن آسفالت و آلوده به گل و لای بوده ) به شکلی بی رحمانه پرتاب می کردند . در یک کلام می توان گفت :
آنچه در شرع ، اخلاق ، فرهنگ و عقلانیت ما پیرامون امانت و حفظ آن به بهترین وجه ممکن مورد اشاره قرار گرفته ، به هیچ عنوان مبنای عمل این بزرگواران قرار نگرفته بود.
اتفاق جالب توجه دیگر این بود که جوانانی که مسئولیت بازدید بدنی و عبور میهمانان از گیت را بر عهده داشتند با رفتارهای زننده و کنایه های غیر فرهنگی پذیرایی خاطر آزرده مخاطبان خود
می شدند. چنانکه خودم شاهد بودم وقتی پس از برخورد نادرست یکی از محافظین برای ورود آقای ملکیان معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد ( که بانی و میزبان اصلی جشنواره بود) ایشان خود را معرفی کرد، محافظ جوان به زننده ترین شکل ممکن کنایه ای طنز آمیز به ایشان تقدیم کرده و از موضعی بالا به دوستان خود نگاهی کرد و همه با هم به این اتفاق خندیدند. گویی همراهی های اندک با رئیس جمهور این عزیران را کمی دچار توهم نموده که شاید همکار و هم سطح ایشان بوده و
می توانند همه جا فصل الخطاب و فرمانده باشند.
آن روز تقریبا تمامی حاضرین از رفتارهای زننده و غیر فرهنگی اعضای تیم حفاظت رئیس جمهور آزرده خاطر شده و برای همه جالب بود که قبل از خروج رئیس محترم جمهور از نمایشگاه ، دربها گشوده شده و عموم مردم وارد شدند. بطوریکه ایشان به سختی و در میان تراکم شدید مردم که دور او حلقه زده بودند و با نگرانی تیم حفاظت و میزبانان برنامه از دربی دیگر خارج شدند.
کمی خنده دار به نظر می آمد. می شنیدم که تا ساعتی حاضرین در نمایشگاه به یکدیگر این ضرب المثل قدیمی را گوشزد می کردند که : نه به آن شوری شور ، نه به این بی نمکی.
به هر حال اگر حفظ جان ، امنیت و حیثیت ریاست محترم جمهور اهمیت دارد ، چرا ارزش تلاشهای تیم حفاظت به این شکل نادیده گرفته می شود و اگر مسئله تا این حد اهمیت ندارد پس چرا چنین رفتارهای سخت، زننده وتوهین آمیزی صورت می گیرد؟!
رویکرد محافظین و اطرافیان یک مقام مسئول ، بخشی از ذهنیت مخاطبان را نسبت به آن مقام مسئول شکل می دهد. بنابراین امیدوارم این مطلب به نحوی به گوش ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران جناب آقای دکتر احمدی نژاد برسد تا چنین مسائلی باعث ایجاد ذهنیت منفی از ایشان برای مردم عزیز کشورمان نشود.

امیدرضا طالشیان