عزاداری و نژادپرستی

نخستین دهه ماه محرم بالا‌خص روزهای سوزناك تاسوعا و عاشورا بعضا با خود ادبیات، گفتار، اعمال و رفتارهایی را به همراه می‌آورد كه نه‌تنها در صحت و سقم تاریخی آنها جای تردیدهای جدی وجود دارد بلكه اساسا در خصوص قرار گرفتن پاره‌ای از آنها در دایره اصول و عقاید مذهب تشیع (چه رسد به عقاید اهل سنت) تردیدهای جدی می‌توان اظهار داشت.
در اكثر قریب به اتفاق موارد، این دسته گفته‌ها و رفتارها را می‌توان با اندكی تسامح متاثر از شور حماسه تاریخی سرور آزادگان اباعبدا...الحسین(ع) دانسته و غمض عین نمود. فرض بر آن است كه این موارد صرف‌نظر از مذموم بودنشان و صرف‌نظر از صحت و سقم شرعی و فقهی‌شان، بیش از آنكه متاثر از حقایق مستند تاریخی باشند، متاثر از غلیان شور احساسات مردم نسبت به حماسه حسینی است. اما واقعیت است كه چنین تسامح و تساهلی را دیگر پیرامون صدا و سیما یا دانشگاه بزرگ اسلا‌می و اساتید و صاحبنظرانی كه دعوت می‌كنند، نمی‌توان پذیرفت. در بعدازظهر روز تاسوعا، رادیو فرهنگ، استاد و صاحبنظری را دعوت نموده بود تا پیرامون واقعه كربلا‌ صحبت نماید. بخش‌هایی از آنچه كه آن بزرگوار گفت مو به تن انسان سیخ می‌كرد و شنونده نمی‌توانست باور كند كه آن سخنان نه از زبان یك فرد عادی كه شور كربلا‌ گرفته، بلكه از زبان یك استاد موقر و تحصیلكرده دارد خارج می‌شود. هیچكس نمی‌گوید كه اساتید و صاحبنظران ما <فرشته> هستند اما این حداقل توقعی است كه به هر حال از آنان كه عنوان استاد و صاحبنظر را به دنبال خود یدك می‌كشند می‌رود كه دست‌كم یك حداقلی از فهم و ادارك و معرفت تاریخی را رعایت نمایند. اما آنچه كه آن استاد بزرگوار فرمودند، انسان را بی‌اختیار به این اندیشه می‌انداخت كه صدرحمت به [عوام]، حداقل آنان نه ادعای فضل دارند نه استادی و نه صاحبنظری.
از جمله افاضات میهمان بزرگوار رادیوفرهنگ آن بود كه: هیچ ایرانی‌ای در سپاه ۱۳۰ هزار نفری یزید نبود و جملگی آن نابكاران عرب بودند، در مقابل یزیدیان نابكار كه عرب بودند، یاران و اصحاب امام‌حسین(ع) ایرانی بودند؛ امام‌حسین(ع) داشتند می‌آمدند به طرف ایران و بسیاری از ایرانیان بالا‌خص همدانی‌ها داشتند می‌رفتند به استقبال وی، بعد از عاشورا، چهارشنبه‌سوری بدل به یك رسم و آیین ایرانیان مسلمان شد، [حرف‌های] دیگری از این است.
حتی اگر فرض بگیریم آن [حرف‌ها] یك‌سره حقیقت و منطبق بر واقعیات مستند تاریخی بوده‌اند و یاران امام‌حسین(ع) ایرانی و ایرانی‌تبار و برعكس یزیدیان عرب (و غیرشیعی)، طرح این مطالب در شرایطی كه ملت مصیبت‌زده عراق در گرداب سهمگین یك جنگ داخلی تمام‌عیار میان شیعه و سنی دارد گرفتار می‌شود، چقدر عقلا‌یی و درست است؟ در شرایطی كه ما داریم علی‌الدوام متهم می‌شویم كه در عراق به دنبال تثبیت شیعیان و تضعیف اهل سنت هستیم طرح این دست مطالب چه ضرورتی دارند؟ اگر یك عرب و اهل سنت قرینه این سخنان را بر زبان آورد ما بلا‌فاصله او را متهم به مزدوری آمریكا، صهیونیسم، انگلستان و استكبار جهانی كرده و بانگ برمی‌آوریم كه دارد تخم نفاق میان عرب و عجم و شیعه و سنی می‌افكند. اما خودمان كه چنین [حرف‌های ناروایی] را سر هم می‌كنیم می‌شود پاسداری از هویت اصیل ایرانی- اسلا‌می و بزرگداشت حریم تشیع و قس علیهذا.]...[معلوم نیست این دسته‌گل‌های شووینستی و نژادپرستانه كه ما ایرانیان منظما برای خود ارسال می‌داریم و در مقابل استخفاف دیگران، روی چه پایه و اساسی هستند. قوم و نژادپرستی پدیده‌ای زشت و مذموم است كه هر قوم، ملت، تمدن و فرهنگی به آن دست یازد محكوم است؛ چه سفیدپوستان نژادپرست آمریكایی، چه نژادپرستان آلمان نازی، چه اعراب قوم‌پرست، چه ما ایرانیان پاك‌سرشت و آریایی‌تبار، چه صهیونیست‌ها و چه هر قوم و ملت دیگری.بزرگ‌ترین هدف اباعبدا...الحسین، احیای دین جدش بود؛
شریعتی كه مهم‌ترین پیام آن پس از توحید، برابری انسان‌ها و نفی برتری قومی و قبیله‌ای بود. ای كاش <فرشته>‌ای پیدا می‌شد و این نكات بدیهی را به مسوولا‌ن رادیوفرهنگ و دانشگاه بزرگ اسلا‌می یادآور می‌شد.

صادق زیباكلا‌م

منبع : روزنامه اعتماد ملی