اعتیاد در کمین کدام جوانان؟

اگر همین حالا از پدران و مادرانی که می‌شناسید، بپرسیدکه چه کسانی بیشتر احتمال دارد در دام هرگونه اعتیادی بیفتند، با پاسخ‌هایی از این قبیل مواجه خواهید شد:
بچه‌هایی که در خانواده‌شان یک شخص مصرف‌کننده را به عنوان الگو دیده‌اند و مادر یا پدرشان معتاد بودند؛ بچه‌هایی که وضعیت خانواده‌شان در نابه‌سامانی اقتصادی باشد؛ بچه پولدارهایی که دایم در مهمانی‌های آنچنانی به سر می‌برند؛ بچه‌هایی که والدین‌شان از هم طلاق گرفته‌اند. بله. همه این جواب‌ها تا حدی درست هستند ولی باید گفت که مشکل اعتیاد در جامعه ما یک معلول است و دلیل روی آوردن به آن، تنها کسب لذت نیست و متاسفانه نمی‌توان ضمانت کرد که افردی که طعم اعتیاد را چشیده‌اند، صد در صد در ترک دایمی و همیشگی باقی خواهند ماند. اما یک اصل مهم را می‌توان تضمین کرد و آن اینکه در خانواده‌هایی که از پیوندهای عاطفی محکم‌تری برخوردار هستند و صمیمت و محبت در آن خانواده در میان اعضا موج می‌زند، آمار چنین آسیب‌هایی بسیار کمتر است.
حتی ما در بحث درمان اعتیاد، این تفاوت را شاهدیم. کسی که در طول مدت یک سال درمان همسرش هر روز با او همراه می‌شود و یا والدینی که هرگز فرزندشان را تنها راهی مرکز نمی‌کنند، نتیجه درمان را سریع‌تر و بهتر خواهند دید. می‌دانید کدام بچه‌هایی بیشتر امکان آسیب‌پذیری دارند؟ آنهایی که والدین شان برای آنها وقت نمی‌گذارند یا همواره مشغول تامین مادیات زندگی هستند و تامین هزینه را مهم‌ترین مساله و وظیفه اصلی خود می‌دانند و یا والدینی که به سبب اختلافات زناشویی از بچه‌ها غافل شده‌اند و هرچند از نظر فیزیکی با هم زندگی می‌کنند اما در محیط سرد خانواده آنها هرکدام از اعضا مشغول دلبستگی‌های خودش است.
اگر می‌خواهید فرزند خود را از این آسیب مصون کنید، در حق او مادری و پدری کرده و حتما زمان خاصی را به صحبت کردن با او و دیگر اعضای خانواده اختصاص دهید. برای تحکیم پیوند خانوادگی خود و تعریف انتظارات و وظایف هرکسی در خانه تلاش کنید و با هم صحبت کنید. گاهی آرزو کنیدکاش برق برود تا در سکوت خاموش تلویزیون و رایانه و به این بهانه فرصتی برای گفتگو بیابید! هرچند که از چند سال پیش روی مسایل روا‌ن‌شناسی اعتیاد کار کرده‌ایم و به آموزش مهارت زندگی و نه گفتن تاکید کرده‌ایم اما باور کنیم که تنها آموزش این مهارت، برای پیشگیری از داستان پیچیده اعتیاد کافی نیست. باید حتما برای اعضای خانواده خود وقت بگذارید. در همه مثال‌هایی که زدیم مانند بچه‌های طلاق، والدین معتاد و بچه‌های مرفه به نحوی می‌توان ردپایی از بی‌توجهی و اختصاص ندادن وقت به بچه‌ها را یافت.

منبع : روزنامه سلامت