برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو

برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو		خیمه زن بر سر آن کوی که من دانم و تو
به سراپرده‌ی آن ماهت اگر راه بود		برفکن پرده از آنروی که من دانم و تو
تا ببینی دل شوریده‌ی خلقی در بند		بگشا تابی از آن موی که من دانم و تو
در بهاران که عروسان چمن جلوه کنند		بشنو از برگ گل آن بوی که من دانم و تو
در دم صبح به مرغان سحر خوان برسان		نکهت آن گل خودروی که من دانم و تو
حال آن سرو خرامان که ز من آزادست		با من خسته چنان گوی که من دانم و تو
ساقیا جامه‌ی جان من دردیکش را		بنم جام چنان شوی که من دانم و تو
چه توان کرد که بیرون ز جفاکاری نیست		خوی آن دلبر بدخوی که من دانم و تو
آه اگر داد دل خسته‌ی خواجو ندهد		آن دلازار جفا جوی که من دانم وتو