وله فی مرثیه

گلبرگ نو دمیده‌ی محمد تقی که بود		پاکیزه طینت و ملکی خوی و پاکزاد
در باغ دهر نشو و نمائی نیافته		از تند باد حادثه ناگاه شد به باد
در چشمه سار چشم زند دیده‌ی پدر		صد جوی خون ز هجر گل روی خود گشاد
ای همنشین اگر طلبند از تو هم‌دمان		تاریخ آن لطیف گل گلشن مراد
بلبل صفت برآر ز دل ناله‌ی حزین		وان گه بگوی رفت چو برگ گلی به باد