ای به ذات کریم بیهمتا |
|
وی به طبع سلیم بیمانند |
وی به نخجیر گاه دهر تو را |
|
شیر گردون کمینه صید کمند |
ظل قدرت چو آسمان عالی |
|
قدر ظلت چو آفتاب بلند |
در رهت همچو بندگان همه روز |
|
خور به تشریف چاکری خرسند |
بر درت همچو چاکران همه شب |
|
مه به عنوان بندگی دربند |
افتابا سپهر ایوا نا |
|
ای به عونت سپهر حاجتمند |
وی به لطف تو چرخ اطلس بود |
|
از مه و افتاب زیور بند |
خلعتی کز تن مبارک خود |
|
وعده کردی به این فقیر نژند |
بس که میباید از تن تو شرف |
|
که نیاید ز خلق چشم گزند |
ترسم آن دم که لطف فرمائی |
|
از بر من فرشتهها به برند |
|