وله ایضا

آن شه حسن کز غلامی اوست		بندگی را شرف بر آزادی
گنج حسنش اگر مکان طلبد		در دو عالم نماند آبادی
خون ز شریان جبرئیل آرد		مژه‌اش در محل فصادی
مرغ روح از هوس قفس شکند		چون رود غمزه‌اش به صیادی
کرده معزول چشم قتالش		ملک الموت را ز جلادی
حاصل آن کامران که رخش ثناش		می توان تاختن به صد وادی
گرم تشریف بخشیش چون ساخت		طبع من از کمال و قادی
زان به تن جامه‌ی خودم ننواخت		که مبادا بمیرم از شادی