در طلب جو

ای ز قدر تو آسمان در گو		آفتاب از تو در خجالت ضو
قدر و رای تو از ورای سپهر		آفتابی و آسمانی نو
دل و دست تو گاه فیض و سخا		برده از ابر و آفتاب گرو
بنده را صاحب استری دادست		استری ماه نعل و گردون دو
خلقت آسیاء کی دارد		صفت آسیای او بشنو
سنگ زیرین او همیشه روان		گو در او آب و باد هیچ مرو
ناو او از درون و او معکوس		دلو او از برون و او در گو
آسیابی چنین و باری نه		بی‌شبانروز آسیابان رو
انوری این همه مزیح ز چیست		چند ازین ترهات شو هاشو
خود به یک ره بگو که بی‌کارست		آس دندانش ز آس کردن جو
تا ترا جود صدر دولت و دین		برهاند ز انتظار درو
او تواند که کشت همت او		هیچ بی‌ارتفاع نیست برو