در شکر و قناعت گوید

درین دو روزه توقف که بو که خود نبود		درین مقام فسوس و درین سرای فریب
چرا قبول کنم از کس آنکه عاقبتش		ز خلق سرزنشم باشد از خدای عتیب
مرا خدای تعالی ز آسیای فراز		که عقل حاصل آنرا نیاورد به حسیب
چو می‌دهد همه چیزی به قدر حاجت من		چنان که بی‌خبر سیب ماه رنگ به سیب
ز بهر حفظ حیات آنچه بایدم ز کفاف		ز بهر کسب کمال آنچه بایدم ز کتیب
هزار سال اگر عمر من بود به مثل		مرا نیاز نیاید به آسیای نشیب
دو نعمتست مرا کان ملوک را نبود		به روز راحت شکر و به روز رنج شکیب