در حبس مجدالدین ابوالحسن عمرانی

بوالحسن ای کسی که در احسان		وعده از رغبت تو مایوسست
دل و دستت که شاد باد و قوی		بحر معقول کان محسوسست
نکبتت عام نکبتی است کزو		شرع منکوب و ملک منکوسست
داغ آسیب دور تو دارد		هر اساس ستم که مدروسست
دوش آز از نیاز می‌پرسید		که کنون دور دهر معکوسست
گفت نی گفتش آخر از چه سبب		طالع مکرمات منحوسست
مکرمت بانگ برگرفت از حبس		که کریم زمانه محبوسست