حفاظت مناطق جنگلکاری شده

در درجهٔ اول بايد حفاظت عليه سَرخرطومى‌ بزرگ قهوه‌اى و وحوش، در مناطق جنگلى و در چمن‌زار عليه چراى دام صورت گيرد. خسارت سرخرطومى‌ها زمانى مشخص و معين مى‌گردد که مبازره عليه آنها تا حدى دير شده باشد يعنى در واقع زمانى که نهال زرد شده و در حال مرگ است. به همين علت است که بايد مشخص شود به‌چه صورتى مى‌توان ورود و سرايت سرخرطومى‌ها را به‌موقع تشخيص داد.

اين سرخرطومى‌ها به نهال‌هاى جوان جنگل آسيب مى‌رسانند، خسارت به صورت جويدگى موضعى و حلقوى ديده مى‌شود.

سرخرطومى‌ها سوراخ‌هائى در پوست نهال‌هاى جوان ايجاد مى‌کنند. در نتيجهٔ ايجاد سوراخ‌هاى مذکور جريان شيره نباتى ضعيف مى‌شود و نهال پژمرده مى‌گردد. در صورتى که سوراخ‌هاى حاصل از جويدگى به‌طور کامل اطراف نهال را فرا گيرند. شيرهٔ نباتى کاملاً قطع مى‌شود و نهال از بين خواهد رفت. سوسک مذکور متأسفانه در تمام طول تابستان در حال فعاليت است و لازم است که به‌طور مداوم درختان را مشاهده و بررسى نمائيم. در صورتى که مشخص گردد سرخرطومى‌ها به تعداد زياد وجود دارند (بر روى هر نهال تعداد زيادى مشاهده مى‌شود) بايد سريعاً اقدام به مبارزه عليه آنها نمود. رايج‌ترين روش مبارزه، ريختن شکر در محدودهٔ تنه و مسير ريشه‌ها و مخلوط کردن آن با سم مناسب است. در اين مورد همان گونه که ذکر گرديد مى‌توان از مقدارى شکر به‌منظور مخلوط کردن با سم و پاشيدن در اطراف نهال استفاده نمود که در نتيجه اين عمل از گسترش آفت در قسمت‌هاى مختلف جلوگيرى مى‌گردد. سم پاشيده شده آفت را در اطراف تنهٔ نهال محدود نموده از بين مى‌برد و نهالى که بدين صورت مورد توجه قرار گيرد براى حداقل چندين هفته در امان خواهد بود و حفظ خواهد شد. يکى از طرق عملى مبارزه که توسط دست‌اندرکاران توليد نهال صورت مى‌گيرد روش اغشته نمودن و اندود کردن ريشهٔ نهال تا قسمت يقه با محلول سمى مناسب است. آغشته نمودن نهال با سم باعث حفظ نبات در تمام طول تابستان خواهد شد. چراى دام در درجهٔ اول به نهال‌هاى جوان لطمه مى‌زند. در اطراف گودال نهال‌کارى شده دام‌هاى در حال چرا موقعيت بسيار مناسبى خواهند داشت و در نتيجه در آن قسمت بيشتر از جاهاى ديگر خسارت وارد مى‌آورند. چراى دام و جويده شدن درختان توسط آنها باعث ايجاد زخم و خراشيدگى‌هائى در نهال مى‌گردد که در ابتدا خراشيدگى و زخم در پوست حاصل مى‌گردد و سپس تمام تنهٔ نهال پوسيده مى‌شود.

چراى دام را در مناطق جنگلکارى شده‌اى که داراى مرتع مى‌باشند مى‌توان از طريق حفاظت درختان با به‌وجود آوردن وسايل و ادوات ايمنى اجراء نمود. ولى اين حفاظت نبايد هيچ‌گاه توسط شاخه‌هاى صاف و مدور انجام پذيرد زيرا اين چوب‌ها به مدت يک سال هم نمى‌توانند نهال‌ها را حفظ نمايند. در اين مورد بايد چوب‌هاى محکم و مقاوم که داراى بلندى مناسب بوده و داراى ارتفاع تقريبى ۸۰ سانتى‌متر باشند تهيه نمود (به‌عنوان مثال از چوب‌هاى خاردار استفاده شود). قرار دادن چوب‌هاى تهيه شده به‌صورت هرمى خواهد بود که جلو هر گونه دخالت و آسيب رسانيدن از طرف دام را مانع خواهد شد. هزينهٔ حفاظت نهال به طريق فوق بر حسب تجربيات به‌دست آمده به همان اندازهٔ جنگلکارى و گاهى بيشتر مى‌باشد. خيلى عاقلانه به‌نظر مى‌رسد که مناطق جنگلکارى شده حداقل به‌مدت ۲ تا ۳ سال که نهال در مقابل خسارات مذکور مقاوم مى‌گردد حفظ گردند. در خلال مدت مذکور مى‌توان به ايجاد چپر در اطراف منطقه کشت شده آن محدوده را در مقابل خسارات ناشى از چراى بى‌رويه دام حفظ نمود.

خسارت وحوش بيشتر در اثر کندن زمين و از بين بردن امکانات حيات و همچنين جويدن درختان حاصل مى‌گردد. از بين بردن شرايط زيست به‌صورتى ظاهر مى‌گردد که حتى يک درخت کاج و يا صنوبر اجازه و امکان رشد پيدا نخواهد کرد. در اين خصوص بدون درنگ احتياج به حامى و حفاظ مناسبى خواهيم داشت. از ساده‌ترين روش‌ها به‌منظور حفظ درختان استفاده از چوب‌ها و تنه‌هاى شاخه‌دارى است که نسبت به نهال حفظ شونده مى‌توان اين چوب‌ها را تهيه نمود و در کنار نهال به‌طور واژگون در زمين فرو کرد. در طول زمستان حفاظت درختان در مقابل جويدن وحوش لازم و ضرورى است. لازم به‌‌ يادآورى است که تعداد بسيار زيادى از مواد و سموم مؤثر و ارزان وجود دارند.