غزل همام

خیالی بود و خوابی وصل یاران		شب مهتاب و فصل نوبهاران
میان باغ و یار سرو بالا		خرامان بر کنار جویباران
چمن میشد ز عکس عارض او		منور چون دل پرهیزکاران
سر زلفش زباد نوبهاری		چو احوال پریشان روزگاران
برفت آن نوبهار حسن و بگذاشت		دل و چشمم میان برق و باران
خداوندا هنوزم هست امید		بده کام دل امیدواران
همام از نوبهار و سبزه و گل		نمی‌یابد صفا بی‌روی یاران
وهاران ده جانان دیر خوش نی		اوی امان مه دل با مه و هاران