غزل

ز سوز عشق من جانت بسوزد		همه پیدا و پنهانت بسوزد
ز آه سرد و سوز دل حذر کن		که اینت بفسرد وانت بسوزد
مبر نیرنگ و دستان پیش آن کو		به صد نیرنگ و دستانت بسوزد
به دست خویشتن شمعی میفروز		که هر ساعت شبستانت بسوزد
چه داری آتشی در زیر دامان		کز آن آتش گریبانت بسوزد
دل اندر وصل من بستی و ترسم		که ناگه تاب هجرانت بسوزد
ندارد سودت آن گاهی که گوئی		عبید آن نامسلمانت بسوزد