اسیدوز متابولیک

اسيدوز متابوليک HCO3 پائين در اثر افزايش اسيدها (ارگانيک يا غير ارگانيک) يا از دست رفتن HCO3 ايجاد مى‌شود. علل اسيدوز متابوليک براساس گپ آنيونى تقسيم‌بندى مى‌شوند که برابر ( Na+ - (Cl+ HCO3 مى‌باشد . افزايش اسيدوز گپ آنيونى (> ۱۲ ميلى‌مول در ليتر) به‌علت افزايش اسيد (غير از HCL) و آنيون‌هاى اندازه‌گيرى نشده در بدن مى‌باشد. علل آن شامل کتواسيدوز (ديابت مليتوز، روزه‌داري، الکل)، اسيدوز لاکتيک، مسموميت (ساليسيلات‌ها، اتيلن گليکول، اتانول)، و نارسائى کليه مى‌باشد.

تشخيص براساس اندازه‌گيرى BUN، کراتينين، گلوکز، لاکتات، کتون‌هاى سرم، و اسمولاليته سرم، و به‌دست آوردن يک تصوير توکسيک مى‌باشد. بعضى از داروهائى که به‌طور متداول تجويز مى‌شوند (مانند مت‌فورمين، داروهاى ضدٌ رتروويروس‌ها)، گاهى همراه با اسيدوز لاکتيک مى‌باشند.

اسيدوز با گپ آنيونى نرمال، به‌دنبال از دست دادن HCO3 از مجراى GI يا از طريق کليه مانند اسيدوز توبولر کليه، انسداد ادراري، افزايش سريع حجم در گردش به‌وسيله محلول‌هاى حاوى سالين، و تجويز NH4Cl، ليزين، HCL به‌وجود مى‌آيد. محاسبه گپ آنيونى ادرار، در ارزيابى اسيدوز متابوليک هيپرکلرميک مفيد است. يکگپ آنيونى منفى بيانگر از دست رفتن از طريق GI يک گپ آنيونى ثبت، حاکى از تغيير اسيدى کردن ادرارى است.

ويژگى‌هاى بالينى شامل هيپرونتيلاسيون، کلاپس کارديواسکولر، و سمپتوم‌هاى غير اختصاصى اعم از بى‌اشتهائى تاکوما مى‌باشد.

درمان

بستگى به‌علت و شدت بيمارى دارد. هميشه اختلال زمينه‌اى را تصحيح کنيد. تجويز قليا مورد بحث است. درمان اسيدوز لاکتيک به‌وسيلهٔ HCO^-3 وريدى به ميزان کافى جهت حفظ HCO^-3 پلاسما در حد ۸ تا ۱۰ ميلى‌مول در ليتر و ۱/۷<pH منطقی به نظر می رسد .اسید لاکتیک توام با شوک کاردیوژنیک با مصرف بی کربنات بدتر می شود >PH منطقى به‌نظر مى‌رسد. اسيدوز لاکتيک توأم با شوک کارديوژنيک با مصرف بى‌کربنات بدتر مى‌شود.

اسيدوز مزمن وقتى ۲۰-۱۸> HCO3 ميلى‌مول در ليتر باشد يا سمپتوم‌هاى بى‌اشتهائى يا خستگى وجود داشته باشد بايد درمان شود در بيماران مبتلا به نارسائى کليه شواهدى وجود دارد که اسيدوزموجب افزايش کاتابوليسم پروتئين و بدتر شدن بيمارى استخوانى مى‌گردد.سيترات سديم بسيار مطلوب‌تر از NaHCO3 خوراکى است اگرچه سيترات سديم را نبايددر بيمارن مبتلا به نارسائى کليه پيشرفته به‌کار برد زيرا موجب تشديد جذب آلومينيوم مى‌گردد. درمان خوراکى با NaHCO3 معمولاً با ۶۵۰ ميلى‌گرم سه بار در روز آغاز مى‌شود و تا ايجاد سطح سرمى مطلوب [HCO3] مرتباً تيتر مى‌گردد. درمان‌هاى ديگر اسيدوز لاکتيک(مانند دى‌کلرواستات) به تأييد نرسيده‌اند.