آنوریسم‌های سرخرگی احشائی

آنوريسم‌هاى سرخرگ طحالى

دربين آنوريسم‌هاى داخل شکمي، آنوريسم‌هاى سرخرگ طحالى از نظر شيوع پس از آنوريسم‌هاى سيستم آئورتوايلياک قرار دارند. آنوريسم‌هاى سرخرگ طحالى مسئول بيش از ۶۰% آنوريسم‌هاى سرخرگ احشائى هستند. زنان چهاربار بيش از مردان و اغلب در سال‌هاى بارورى گرفتار بيمارى مى‌شوند. فيبروديسپلازى سرخرگى و پرفشارى خون سياهرگ باب نيز مى‌توانند زمينه‌ساز تشکيل آنوريسم‌هاى سرخرگ طحالى شوند. پارگى (عارضهٔ اصلي) در ۲۵% موارد گزارش شده است، ولى در ضايعات با قطر کمتر از ۳-۲ سانتى‌متر به‌ندرت رخ مى‌دهد. تشخيص اغلب برپايهٔ عکس سادهٔ شکم قرار دارد، که کلسيفيکاسيون متحدالمرکز را در يک‌چهارم فوقانى چپ نشان مى‌دهد.

جراحى براى بيماران با آنوريسم‌هاى نشانه‌دار، زنان حامله با آنوريسم‌هاى سرخرگ طحالي، و بيمارانى که از نظر جراحى کم‌خطر هستند و قطر آنوريسم‌ آنان بيش از ۳ سانتى‌متر است، انديکاسيون دارد.

آنوريسم‌هاى سرخرگ کبدى

آنوريسم‌هاى سرخرگ کبدى ۲۰% آنوريسم‌هاى سرخرگى احشائى را تشکيل مى‌دهند. اين آنوريسم‌ها معمولاً با پاره‌شدن به فضاى صفاقي، درخت صفراوي، يا يکى از احشاء مجاور تظاهر مى‌کنند. ميزان شيوع پارگى به‌درون درخت صفراوى که باعث خونى‌شدن صفرا (هموبيلي) مى‌شود به اندازهٔ پارگى به‌داخل صفاق است. سه نشانهٔ درد متناوب شکم، خونريزى گوارشي، و زردى قوياً به‌نفع تشخيص هستند و تقريباً در يک‌سوم بيماران ديده مى‌شوند. معمولاً براى کنترل خونريزى جراحى لازم است.

آنوريسم‌هاى سرخرگ مزانتريک فوقانى

شصت درصد آنوريسم‌هاى سرخرگ مزانتريک فوقانى ميکوتيک، و بيشتر موارد ديگر آترواسکلروزى هستند. آنوريسم‌ها ممکن است مبداء يا شاخه‌هاى سرخرگ را گرفتار کنند. يافته‌هاى هنگام مراجعه شامل درد غيراختصاصى شکم و يک تودهٔ شکمى ضربان‌دار متحرک هستند. پارگى آنوريسم جزء علل 'آپوپلکسى شکمي' است. ارزيابى راديولوژيک - به‌جز آرتريوگرافى - ارزش چندانى ندارد، چرا که ضايعه به‌ندرت کلسيفيه است.