حکایت زاهد و مزد طاعت

زاهدی از خوان رضا توشه گیر		گشت ز غوغای جهان گوشه‌گیر
شد ز بسی سجده‌ی پنهانیش		خاک زمین صندل پیشانیش
تا به نود سال درین داوری		داشت ز توفیق خدا یاوری
صبح دمی خضر ز خضرای دشت		سوی نهان خانه‌ی رازش گذشت
گفت ز علمی که مرا داده‌اند		معرفت هر دو سرا داده‌اند
می نگرم کاین عمل صدق زای		می کنی و می نپذیرد خدای
پیر ز حالت چو گلی بر شگفت		استنم از طرب افشاند و گفت
گر نپذیرد ز من هیچ کس		آنکه نگه می‌کند آنم نه بس
من عمل خویش کنم بنده وار		آن که خدائیست برانم چه کار
خسرو اگر دین طلبی کار کن		طاعت یزدان کن و بسیار کن